Przed Chatą

Uczeń Slytherinu

Zrobiła smutną minę.
- Nie pokażesz mi pamiętnika? - spytała drżącym głosem. - Ja już nawet przygotowałam swój, żebyśmy mogli się zamienić.

Uczeń Slytherinu

Uniósł w górę brew, ukrywając swoje rozbawienie.
- Przygotowałaś? Jakie to słodkie - powiedział z przejęciem, podskoczył nawet nerwowo na ławce. - Tylko żeby nie był usypiający.

Uczeń Slytherinu

- Jak śmiesz! - oburzyła się teatralnie. - Mój pamiętnik jest bardzo wciągający. W końcu opisuje tam nasze schadzki, więc to mówi samo za siebie. - powiedziała, śmiejąc się w duchu z jego 'skromności'.

Uczeń Slytherinu

Przeciągnął się i ziewnął szeroko. Czuł, że spacer przed snem dobrze mu zrobił, nie będzie miał przynajmniej problemów z zaśnięciem.
- No tak, a tyle ich było. Może jednak nie usnę. - powiedział nie do końca jednak przekonany. - Nie mów, że oprócz tego nie miałaś co pisać?

Uczeń Slytherinu

- Przecież znasz moje życie lepiej ode mnie, więc wiesz najlepiej, że mam mnóstwo rzeczy do opisywania. - powiedziała, patrząc przed siebie z widocznym znużeniem.
Ziewając, zasłoniła usta dłonią.

Uczeń Slytherinu

'Zaraził' się od dziewczyny ziewaniem, ale ust już nie zasłonił. Nie chciało mu się, poza tym był to duży wysiłek. Podnieść rękę.
- Czyli teraz idziemy spać. Masz poduszkę? - spytał wyciągając przed siebie nogi.

Uczeń Slytherinu

Położyła się na ławce i przymknęła oczy.
- Ja się wyśpię bez poduszki. - powiedziała po chwili, obracając się do niego plecami.
- Ty śpisz na ziemi.

Uczeń Slytherinu

- Na ziemi jest miejsce dla Ciebie. Wysoki standard tak jak lubisz - powiedział z przekonaniem patrząc pod ławkę. - Nie krępuj się - ponaglił ją, samemu rozkładając się wygodnie. Może gdyby miał poduszkę zostałby tutaj dłużej, w takich warunkach i tak wysiedział wyjątkowo długo.
- Do następnego potajemnego spotkania - poderwał się z ławki i nie odwracając się za siebie zaczął iść stronę drogi do zamku.

Uczeń Slytherinu

- Wolę ławkę, wyższe sfery. - mruknęła pod nosem. - Do zobaczenia. - dodała, nie patrząc w jego stronę.
Po jakimś czasie ruszyła do zamku.

Uczeń Slytherinu

Samotnie podążała w stronę wrzeszczącej chaty. Pogoda aż zachęcała, aby wyjść, a nie gnić w murach zamku. Nie wiedzieć czemu, poszła akurat tam. Dawno jej tu nie było, ale nic się nie zmieniło. Wszystko było takie samo. Usiadła na ławeczce przy wrzeszczącej chacie. Nie zwracając na nic uwagi, patrzyła przed siebie.

Uczeń Slytherinu

Nagle tuż zza rogu wyłoniła się Nemezis. Jak zwykle, biła od niej pewność siebie i na pierwszy rzut oka dało się dostrzec czar, który roztaczał się wokół niej. Podeszła do dziewczyny i zatrzymała się tuż obok niej.
- Cześć. - przywitała ją głosem kojącym dla ucha.

Uczeń Slytherinu

Cisze, jaka tu panowała, przewał czyjś głos. Dziewczyna niechętnie spojrzała na nią. Kolejna ślizgonka? Popatrzyła na nią, chcąc dac jej znać, żeby sobie poszła, ale nowoprzbyła chyba tego nie rozumiałą. Niechętnie zaczęła rozmowę.
- Cześć.

Uczeń Slytherinu

Twarz Nemezis cały czas była kamienna. Dobrze umiała kamuflować swoje emocje. Stanęła tuż za dziewczyną, niby przypadkowo ocierając się o jej ramię. Nemezis naprawdę lubiła takie spotkania. Zdecydowanie odpowiadały jej takie spontaniczne gierki, które powoli zaczęły jej wchodzić w nałóg.
- Och Andreo, nie bądź taka małomówna. - zaczęła, nie odchodząc od niej. - Masz dreszcze. - szepnęła po chwili po czym zrobiła parę kroków do przodu.

Uczeń Slytherinu

Czyżby kolejna nienormalna osoba stanęła na jej drodze? Miała ich serdecznie dość, ale cóż mogła poradzić, skoro one jak na złość rodzą sie coraz częściej, a ona ma zaszczyt je spotkać? Nic. Musiała więc ograniczać te spotkania do minimum, bo osoby pokroju Nemezis były naprawdę wkurzające.
- Kochana - podkreśliła - Nemezis. Rozmawiam tylko z tymi, którzy są mile widziani w moim gronie - odpowiedziała, pozwalając snuć dziewczynie własne teorie. - Chyba coś Ci się przewidziało... - uśmiechnęła się kpiąco.

Uczeń Slytherinu

- No co Ty nie powiesz... - zacmokała teatralnie. - Miałaś okazję, ale ją zmarnowałaś. Myślę, że jak w końcu to do Ciebie dotrze, to zaczniesz żałować. - powiedziała beznamiętnie, zawijając jej kosmyk włosów za ucho.
- Trudno, Twoja strata, skarbie. - dodała po czym usiadła na ławce nieopodal.