Wierzba Bijąca

Uczeń Hufflepuffu

- Nie tylko Ty, Rolvsson - poszedł za jej przykładem. Zatrzymał się w bezpiecznej odległości, uważając na gałęzie drzewa.
- Kiedyś dostałem gałęzią, jak byłem młodszy. Miałem chyba trzy pęknięte żebra, nic przyjemnego. Lepiej uważaj - pociągnął ją za skraj kurki. Według niego podeszła za blisko. - No, ale jak lubisz trochę pocierpieć nie będę Cię zatrzymywał.

Uczeń Slytherinu

- Miło mi - zaśmiała się. - Nie, nie chce ucierpieć przy starciu z tym drzewem. Kiedyś, jakaś gryfonka została gorąco przywitana przez naszą wierzbę. Chyba byłą nowa, wylądowała w Mungu, z pękniętą czaszką.
Odsunęła się od drzewa. Przyjrzała mu sie. Było całkiem spokojne, co było rzeczą dziwną.
- Wiesz, że można je unieruchomić? - zapytała, aby mieli o czym rozmawiać.

Uczeń Hufflepuffu

Opadł do tyłu na śnieg, mocząc przy tym kurtkę. Czapkę i rękawiczki zdążył założyć, ale nadal zmagał się z suwakiem zaciętym do połowy.
- Tak, słyszałem o tym. - machnął ręką na drzewo. - Nie przeszkadza Ci, że ktoś może nas zobaczyć? Wiesz ślizgonka i puchon trochę... niecodzienny widok. - Zaczął się zastanawiać nad jej reakcją miał dwa przypuszczenia odnośnie tego jak może się zachować.

Uczeń Slytherinu

- Przyzwyczaiłam się - wzruszyła ramionami. - Ze mną już tak jest. Nie pierwszy raz rozmiawiam z puchonem - wyjaśniła.
Nie zamierzała siadać na śniegu. Miała krótką kurtkę, więc jej spodnie byłyby całkowiecie przemoczone, a tego nie chciała. Założyła rekawiczki, które wyczuła w kieszeniach.

Uczeń Hufflepuffu

Zaśmiał się spoglądając na nią spod półprzymkniętych powiek.
- Też rozmawiałem z niejednym ślizgonem... jakoś nigdy nie udało się nam wyjść poza złośliwości - udało mu się zasunąć kurtkę pod szyję. Suwak zaczął być posłuszny a jemu było to na rękę.
- To chyba męczące, co?

Uczeń Slytherinu

- Ciężko jest się z nami dogadać - przyznała mu rację. Sama nie mogła się z nikim porozumieć.
- Jeśli bardzo zależy Ci na opini innych, oceniających po domu, to tak, męczące. Jeśli jednak nie zalezy Ci na tym i wolisz tych, co poznają Cię dokładniej, zanim ocenią, to nie.
Przeczesała dłonią włosy ze śniegu. Złapała jeden z płatków na dłoń. Ciekawe, czy to prawda, że każdy płatek ma inny kształt, pomimo tego że ma sześć ramion.

Uczeń Hufflepuffu

Potrząsnął głową, poprawiając czapkę.
- Chodziło mi, że musi być męczące bycie złośliwym cały czas. - wyjaśnił. - Nie każdemu się to udaje - przypomniał sobie nieudolne próby złośliwości ze strony niektórych osób.
- A Tobie zależy na dajmy na to mojej opinii?

Uczeń Slytherinu

- Po części. Polubisz mnie, będę szczęśliwa, ale jeśli nie, to Twój wybór. Nie zmienię tego, kim jestem.
- Masz rację, bycie złośliwym jest męczące, ale tylko dla tych, którzy nie chcą tacy być. Jeśli jednak to lubisz, to nie. Można nawet trafić na krukonów, którzy wiecznie ironizują i są złośliwi - przypomniała sobie Viv. Tej dziewczyny nie polubi chyba nigdy.

Uczeń Hufflepuffu

Przewrócił oczami, po części spodziewał się tego co powiedziała.
- Jakaś ukryta niechęć do krukonów? To niezdrowe. - Zaśmiał się. Wstał ze śniegu i stanął do niej tyłem, od razu zaczął wyjaśniać dlaczego tak zrobił.
- Nie dosięgnę ręką na plecy, jak możesz osusz mi kurtkę przemiękła mi trochę. - czekając na jakiś jej ruch, spytał:
- Między sobą też się kłócicie i w ogóle jak z innymi domami?

Uczeń Slytherinu

Roześmiała sie. Pokiwała głową, po czym zaczęła strzepywać chłopakowi śnieg z kurtki.
- Nie powiedziałam, że nie lubię krukonów... wszystkich. Tylko niektórych.
Teraz jej rękawiczki były całe, oblepione śniegiem. Klasnęła w dłonie, pozbywając się go.
- Nie muszę lubić ślizgonów, bo są z mojego domu. Każdy ma swoich wrogów, nie ważne czy to puchon, krukon czy ślizgon. Akurat w Slytherinie nie mam przyjaciół.

Uczeń Hufflepuffu

Przestępował z nogi na nogę, chciał się rozgrzać.
- A, dzięki - uśmiechnął się w jej kierunku. - Zaraz zamarznę, przejdźmy się. - Poczekał, nie był pewien czy ta propozycja przypadła jej do gustu.
- To... dziwne. - jego mina musiała być wyjątkowo głupia, aby odciągnąć ją od swojej twarzy zaczął gestykulować mocniej niż do tej pory - Chyba przyznasz mi rację. Nie mieć do kogo się odezwać we własnych domu, gdzie chcąc nie chcąc przebywamy dużo czasu.

Uczeń Slytherinu

- Tak, też zaraz tu zamarznę - jak na zawałanie zatrzesła się z zimna.
- Już Ci coś mówiłam na ten temat. Wszyscy uważają mnie za dziwną, więc wielkiej różnicy mi to nie robi.
Zakręciło jej się w głowie, cofnęła się dwa kroki do tyłu. Dotknęła bolącej skroni. Zmrużyła oczy. Ból minał tak szybko, jak i nadszedł.
- Gdzie proponujesz? Nie będziemy raczej chodzić dookoła wierzby...

Uczeń Hufflepuffu

- Wszyscy, wszyscy... a Ty? Nie czujesz się samotna siedząc w dormitorium czy pokoju wspólnym? - zrobił kilka kroków w kierunku jeziora.
- Odpowiada Ci ten kierunek? Andrea, nic Ci nie jest? - przytrzymał ją lekko za łokieć, bał się, że zaraz upadnie. - Lepiej wróćmy do zamku.

Uczeń Slytherinu

- Przez sześć lat można się przyzwyczaić - odpowiedziała.
Kiedy chłopak przytrzymał ją, opuściła dłoń.
- Nie, nic mi nie jest. Już w porządku - potwierdziła swoje słowa usmiechem. - Tak - odpowiedziała krótko.

Uczeń Hufflepuffu

- Człowiek jest się w stanie przyzwyczaić do wszystkiego, ale nie masz ochoty zmienić tego? - szedł obok niej, uważając na każdy jej najmniejszy krok czy ruch. Niby, w porządku, ale nie chciał jej zbierać ze śniegu. Zmieszany puścił jej łokieć... no bo ile można tak go trzymać?