Wierzba Bijąca

Uczeń Hufflepuffu

Spojrzałam na Mel pytająco
- No... Fajny - uśmiechnęłam się i usiadłam obok dziewczyny. Oparłam się o drzewo i spojrzałam w górę.

- Nie spytasz się, skąd się tu wzięłam i skąd wiem o lisie?- spytała zaskoczona. Cały czas podpuszczała dziewczynę. Lubiła gdy ktoś zadaje jej pytania, nie musi starać się by utrzymać rozmowę, a tu? Zero zaangażowania od dziewczyny w rozmowę troszkę zasmucił Melanie, która do czegoś takiego była nieprzyzwyczajona.

Uczeń Hufflepuffu

- Chwila... - powiedziałam - A skąd wiesz, że tu był lis? - spytałam z głupią miną. Nagle... Coś mi wpadło do głowy - Jesteś animagiem? - spytałam. Miałam szczerą nadzieję, że nie. To byłby dopiero obciach.

Poczekała chwilkę aż dziewczyna załapie. Gdy wreszcie zapytała o to, o co już dawno powinna spytać, Mel usmiechneła się łaskawie.
- Brawo.- klasnęła w dłonie.- Nie zdawało ci się, że lis zachowywał się trochę nienaturalnie? Starałam się, żeby cię nabrać.- wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Chwilę później, twarz znów wyglądała normalnie, a Melanie wyciągała rękę ku dziewczynie.
- Jestem Melanie.

Uczeń Hufflepuffu

- Roxane - uśmiechnęłam się - Niezbyt znam się na lisach - wzruszyłam ramionami - Bardziej na... Eeee... Fretkach? - uśmiechnęłam się tajemniczo. Schowałam książkę leżącą na ziemi do torby.

- Fretki? Śliczne są te włochacze, ale zdecydowanie wole lisy, wiesz dlaczego i koty. Niedawno sobie kupiłam w Londynie, rosyjski niebieski. Och, Nox jest jest piękna.- Mel jak zwykle postanowiła traktować nowo poznaną osobę jak kogoś z kim zna się od lat. No cóż taka była, wiedziała, że dziewczyna będzie niezbyt chętna do zdradzania swoich osobistych doświadczeń, ale Mel to nie przeszkadzało.

Uczeń Hufflepuffu

- Też chcę sobie kupić kota, ale jakoś nie mogę się do tego wziąć - zaśmiałam się - A fretki lubię, bo to moja postać animagiczna - uśmiechnęłam się.

- Oo. Szkoda, ze nie wiedziałam. Zawsze byłam ciekawa jak wygląda fretka w oczach głodnego liska.- usmiechneła się - le dziś wole po raz kolejny się nie przemieniać. Byłam w postaci dosyć długo, a lepiej nie ryzykować.- Często miała tak, ze im dłużej siedziała w tym futerku po prostu nie chciała wyjść, chciała za to dalej biegać i machać ogonkiem.
- Jak długo się uczysz?

Uczeń Hufflepuffu

Próbowałam sobie przypomnieć
- Nie pamiętam - zaśmiałam się - Pewnie od jakiś trzech lat, ale gwarancji nie dam - ponownie oparłam się o drzewo.

- Krótko. - wyszeptała Mel, zawsze myślała, że to ona jest 'od niedawna' w tym fachu, tylko osiem lat. Przecież daleko jej jeszcze było do perfekcji, chęć zostania w lisiej skórze zawsze była zbyt mocna i pobyty w niej stawały się coraz dłuższe. Stało się to na tyle niebezpieczne, ze Mel musiała pisać do dziadka - jej mentora po każdej przemianie.
- Ja już od ośmiu lat, mimo to daleko mi do perfekcji.- podzieliła się przemyśleniami z dziewczyną.

Uczeń Hufflepuffu

Spojrzałam na Mel z podziwem
- Co ty mówisz? Świetnie ci idzie! - pochwaliłam koleżankę - Mi do perfekcji jeszcze dalej. Chodziarz nie idzie mi znów najgorzej.

- Tak, ale mam inny problem. Gdyby nie ten szelest jeszcze długo szalałabym tu jako zwierze. Mimo, ze tyle lat to ćwiczę, nadal trudno ponownie stać mi się człowiekiem. Zupełnie tego nie rozumiem, to pojawia się dopiero po przemianie, taka wielka chęć.- w kąciku oka można było zauważyć łzę, jednak Mel szybko ją starła. Usmiechneła się, chociaż wyglądało to bardzo żałośnie.

Uczeń Hufflepuffu

Nie wiedziałam co powiedzieć. Uśmiechnęłam się więc tylko do Mel i zaczęłam bawić się trawą.
- Też za każdym razem chcę zostać jako zwierzę. Ale powstrzymuje mnie od tego chęć mówienia-zaśmiałam się.

- Ja i tak więcej myślę niż mówię, wiec dla mnie nie ma różnicy.- zaśmiałam się.- Nie boisz się siedzieć sama na błoniach, przecież grasują wilkołaki.- Mel wyjęła różdżkę. Zdała sobie sprawę z tego że nie ma już na sobie łańcucha, który uratował jej życie.
Przed i po myślniku zawsze stawiamy spację!

Uczeń Hufflepuffu

- Czy zdziwię cię mówiąc, że nie? - spojrzałam w gąb Zakazanego Lasu - Chętnie bym się tam nawet wybrała. Jakoś... - przerwałam szukając odpowiedniego słowa - Czuję taką potrzebę wolności... Wiesz... Wśród drzew czuje się dobrze. To nawet mało powiedziane. Czuję się wspaniale! Aż się dziwię, że jestem fretką nie wiewiórką - zaśmiałam się z własnych słów.