Dziedziniec

Uczeń Ravenclawu

- Tyle mugoli wciąż coś włącza i wyłącza, ze jest potrzebny cały czas, jeden drut zasila całą... ulicę- rozłożyła szeroko ręce- Każdy dom ma chyba swój drut i każde urządzenie przyczepia się do niego... Przynajmniej tak mi się wydaje... I można włączać co się tylko chce.
Javier trafił ją w końcu jakąś śnieżką, na co Viv zrobiła obrażoną minkę.

Uczeń Slytherinu

Uniósł dłonie w geście zadowolenia, że udało mu się trafić w Viv. Nie przejął się jej obrażoną miną, sama wspominała, że nie umie się długo denerwować czy obrażać.
- Aha, to już wiem więcej niż wiedziałem – zdążył już sobie wyobrazić długą ulice i te wszystkie druty które doprowadzają prąd do poszczególnych domów – Oni to są dopiero pomysłowi – pomyślał o mugolach.

Uczeń Ravenclawu

-Taa...- przyznała elokwentnie Vivien. Zdyszana i zmęczona ciągłym bieganiem usiadła obok Javiera. Nawet nie zauważyła, że zrobiło już się tak ciemno. Patrzyła przez chwilę na rozgwieżdżone niebo, po czym zwróciła twarz w stronę chłopaka.
- To co zostawiamy Elericha w takim stanie jakim jest? Mam nadzieję, że nikt go nie zepsuje- wyraziła swoje zmartwienie.

Uczeń Slytherinu

- To już się nie bawimy? – spytał zawiedziony kiedy zajęła miejsce obok. Akurat zrobił kolejną śnieżkę i wciąż trzymał ją w dłoniach.
- No zostawiamy go, przecież nie weźmiesz go ze sobą do dormitorium – wzruszył ramionami. – Weź po co komuś chciałoby się psuć bałwana.
Podrzucił kilka razy śnieżkę w górę, łapiąc ją za każdym razem blisko ziemi.
- Czekaj, czekaj… chcesz żeby twoja znajoma nazwała kota wiertarka?

Uczeń Ravenclawu

Vivien wzruszyła ramionami. Kiedy po raz kolejny podrzucił śnieżkę, uderzyła ją w czasie lotu, a ta się rozpadła. Zadowolona z siebie spojrzała na ślizgona.
- Może komuś się będzie nudziło, czy coś i rozwali bałwanka- wysnuła błyskotliwe przypuszczenie Viven.
- Wiertarka. To tak ładnie brzmi... Nie sądzisz?

Uczeń Slytherinu

Patrzył się na śnieżkę, która wolno spadała wyciągnął już nawet dłonie by ją złapać kiedy Vivien mu ją rozbiła. Nie spodobało mu się to.
- Musisz psuć innym zabawę? – spytał cicho, robiąc niemal od razu obrażoną minę. Zgarbił się i siedział tak w milczeniu długich kilka minut.
- Ale kota? Chociaż na pewno będzie nietypowo, zazwyczaj są to puszki albo inne milusie. – przyznał dość niechętnie. – Ale sam nie wiem czy jest to ładnie.

Uczeń Ravenclawu

- Zawsze może znaleźć sobie ciekawsze zajęcie- powiedziała. Kiedy on milczał dziewczyna próbowała znaleźć coś na niebie. Jednak nie znała się na niczym co widziała. Więc mogła sobie jedynie wymyślać, że jest tam jakiś gwiazdozbiór. Z otępienie wyrwał ją ponury głos Javiera.
- Mi tam się podoba. Mój kot nazywa się Fantom. Jest duży, biały i leniwy. Ma takie same oczy jak ja... Masz zwierzę?

Uczeń Slytherinu

Ściągnął już całkiem mokre rękawiczki i położył je z boku na fontannie. Na razie nie nadawały się do niczego. Dawały mu zdecydowanie więcej zimna niż ciepła.
- W domu tak, nie brałem go do szkoły. Więcej z niego kłopotów niż pożytku. – spojrzał na nią w świetle księżyca. Nadal miał obrażoną minę i nieprzyjemny ton głosu.
- Czyli pokrótce jest podobny do Ciebie – stwierdził, kiedy dotarło do niego jak dokładnie opisała kota.

Uczeń Ravenclawu

Zmieniła pozycję i usiadła po turecku. Spojrzała na chłopaka. Nie przejmowała się jego obrażonym tonem. Można powiedzieć, że się do tego przyzwyczaiła.
- Masz kota?- zapytała niepewnie, niewiele wywnioskowała z jego wypowiedzi.
- Tak, to lubię w Fanie, zawsze się dogadujemy. Wie kiedy mam ochotę pospać z nim obok, a kiedy drapać po jego grubym brzuchu. Tylko w przeciwieństwie do niego nie jestem tak opasła- stwierdziła optymistycznie. - Mój kot jest wyjątkowy!- dodała wesoło z przekonaniem.

Uczeń Slytherinu

Zaśmiał się cicho słysząc jej pytanie, nie wiedział skąd w ogóle pomysł, że może mieć kota.
- A Ty nadal taka ciekawska – westchnął cicho.
- W żadnym wypadku kota – zapewnił dziewczynę - Leniwca. – wyjaśnił.
- Bardziej chodziło mi o podobieństwo w sensie, że Ty i Fontom jesteście duzi, biali i leniwi.
Zszedł z fontanny i usiadł na śniegu zaczął lepić mini bałwana, chciał jakoś zająć ręce.
- Ale miałem kota, kilka dni ale zawsze, był mały i rudy.

Uczeń Ravenclawu

- To nie dziwne, że go tutaj nie bierzesz. Nie wiem czy istnieje nudniejsze, bardziej bezużyteczne i nie potrafiące okazać sympatii stworzenie- powiedziała kąśliwie.
Również wstała, otrzepując tyłek ze śniegu. Zastanawiała się czy ma jeszcze palce u stóp.
- Chyba już dość się nasłuchałam dziś twojej ironii i wielce "zabawnych" tekścików- powiedziała z przekonaniem.
- Kiedy indziej opowiesz mi o swoim kotku. Do zobaczenia- dodała i zaczęła się przekopywać w stronę wyjścia.

Uczeń Slytherinu

Nic nie powiedział, bo się z nią w pełni zgadzał. Zapomniał jednak dodać, że leniwcem nazywa Oliviera, z którym będzie mu dane mieszkać jeszcze około pięciu miesięcy. Wprost ze zniecierpliwieniem wyczekiwał dnia kiedy stanie się pełnoletnim czarodziejem i z uśmiechem na ustach będzie mógł mu zatrzasnąć drzwi przed nosem.
- Rozumiem, że musisz dostać taką małą codzienną dawkę, bo inaczej nie czujesz się sobą – kończył ustawiać trzy małe kulki na sobie. Podszedł do Eleonory i złamał kilka witek miotły oraz ułamał kawałek węgla.
- Tia… do zobaczenia – pożegnał Viv.
Zaczął kończyć małego bałwanka. Witki połamał i zaczął wbijać w jego głowę tym samym tworząc mu włosy, podobnie zrobił nos. Pokruszył drobno kawałek węgla i wetknął w miejsce na oczy. Ułożył również coś na kształt uśmiechu. Zadowolony z siebie wstał i ruszył do zamku nie zapominając o rękawiczkach.

Ichabod siedział na murku skrzętnie opatulony czarnym płaszczem.
Dzień okazał się mroźny i wyjątkowo nudny. Wszystko zdawało się jakby zatrzymać w czasie. Nie zapowiadało się, że cokolwiek miało się zmienić.
- Ech...- westchnął markotnie.
Przez chwile żałował, że w ogóle wstał z łóżka - było jednak już za późno na zastanawianie się nad tym.
Spoglądał w zadumie na roześmianych pierwszoklasistów, którzy beztrosko obrzucali się śnieżkami.

Uczeń Gryffindoru

Hayley przeczuwała, że tak może być. Wiedziała, brała to pod uwagę, miała jednak nadzieję, że tak się nie stanie - jednak złudną. Gdy tylko dostała odpowiedź na list, rozerwała go pospiesznie z entuzjazmem wypisanym na twarzy. Jednak z każdym przeczytanym słowem jej uśmiech rzedł, aż w końcu zniknął całkowicie, a entuzjazm został zastąpiony rozczarowaniem i zrezygnowaniem. Zaczęła ciężko oddychać, więc narzuciła na siebie płaszcz i wyszła na dziedziniec. Krążyła po nim bez celu, z pustką w głowie i oczach, kopnięciami rozsypując dookoła śnieg. Ręce znajdujące się w kieszeniach nieświadomie zaciskała w pięści.

Ichabod zauważył dziewczynę w płaszczu która przeszła obok niego.
Nie byłoby to dla niego dziwne gdyby nie fakt że dziewczyna zachowywała się dość...dziwnie. Miała zaciętą twarz i wyglądała na bardzo zdenerwowaną.
Zastanawiał się czy do niej podejść - w prawdzie w ogóle jej nie znał, a dziewczyna nie wyglądała na niezbyt skorą do rozmowy - jednak... Crane lubił ryzyko.
Poza tym nie miał nic ciekawszego do roboty.
Podniósł się z murka i podszedł do niej szybkim krokiem:
- Czy coś się stało?- spytał.