Trybuny

Uczeń Slytherinu

Usiadł na ławce po turecku nie przerywając obserwacji. Uwagę o pytaniach wolał przemilczeć w końcu to nie było prawdą.
- Dobrze wiedzieć - mruknął.
- Wiesz wymyśliłem świetną zabawę. - uśmiechnął się głupio. - I powiem Ci jedno, Spodoba Ci się. Polega na tym, żebyś sprawdziła czy nie ma Cię w dormitorium. A kiedy już sprawdzisz czy tam nie jesteś, zobaczysz też na wieży - powiedział z wielkim przejęciem.

Uczeń Hufflepuffu

Roześmiała się.
- Przykro mi, nie lubię tej zabawy. - uśmiechnęła się. - Masz zabawny wyraz twarzy, gdy marudzisz. - przyznała.

Uczeń Slytherinu

- Nie lubisz? A co zawsze w nią przegrywasz? - spytał, nie patrząc w jej kierunku. - Może tym razem wygrasz. - nie przestał jej namawiać do opuszczenia tego miejsca. Bo przecież spacer do lochów a później na wieżę zająłby jej sporo czasu. W ciągu którego spokojnie zdążyłby się stąd oddalić.

Uczeń Hufflepuffu

- Tak, zawsze przegrywam. To takie dołujące. - przyznała z ironią. - Nikogo tu nie ma, Javier. Nie możesz wypróbować tego swojego pomysłu gdzie indziej? - spytała, patrząc tęsknym wzrokiem na boisko.

Uczeń Slytherinu

- I kto tu marudzi, jesteś w tym gorsza ode mnie - powiedział z całkowitym przekonaniem. Spojrzał na nią, ale dziewczyna akurat patrzyła na boisko.
- Idź sobie polatać. Jak dopisze szczęście spadniesz z miotły a ja, jako 'mały uzdrowiciel' będę mógł poćwiczyć na Tobie.

Uczeń Hufflepuffu

- Może polatasz ze mną? - zaproponowała, wstając z ławki. - Będziesz miał okazję, by mnie zrzucić z miotły. - dodała, patrząc na niego z wyczekiwaniem. W jej oczach widać było entuzjazm.

Uczeń Slytherinu

Spojrzał na nią sceptycznie czy on wyglądał jakby miał ochotę polatać.
- Zostanę tutaj, wiesz jakbyś spadła pierwszy przybędę Ci z pomocą. - powiedział niezbyt przekonująco. W sumie polatałby, dawno tego nie robił.
- Innym razem - dodał.

Uczeń Hufflepuffu

- No chodź, zrób chociaż to. - uśmiechnęła się zachęcająco. Ponownie pociągnęła go za rękę. - Boisz się, że ze mną przegrasz? - spytała z trymfem w głosie. - Skoro tak to... - zaczęła, obracając się do niego tyłem.

Uczeń Slytherinu

- Masz rację tak bardzo się boje, że wolę zostać tutaj - powiedział, jednocześnie wyrywając jej rękę, nie lubił kiedy się go ciągnęło. Zrobił niezadowoloną minę i skrzyżował ręce.
- Dlaczego nie możesz iść sama polatać? To takie trudne? Już dawno siedziałabyś na miotle gdybyś tyle nie marudziła.

Uczeń Hufflepuffu

- Po prostu nie rozumiem, dlaczego jesteś taki uparty? Nawet gdybyś chciał polatać, to byś ze mną nie poszedł przez swój honor i dumę. Powinieneś trafić do Gryffindoru. - powiedziała, patrząc w stronę boiska.

Uczeń Slytherinu

Spojrzał na nią kątem oka.
- Nie jestem tutaj po to aby spełniać Twoje zachcianki, i akurat nie mam ochoty polatać - powiedział, ale wątpił czy Iv go zrozumie. Miał jednak nadzieje, że odpuści.

Uczeń Hufflepuffu

- Wiesz co... - zerknęła na zegarek. - Widzę, jak męczy Cię moja obecność, więc po prostu zejdę Ci z oczu. Tak, wiem, ku Twojemu szczęściu. - wywróciła oczami po czym odeszła w stronę zamku, mrucząc coś pod nosem.

Uczeń Slytherinu

Pomachał jej na pożegnanie niedbale dłonią, nie przejmując się jej mruczeniem. Ułożył się na ławce, ręce podłożył pod głowę aby było mu wygodniej. Wrócił do oglądania chmur.

Dołączył: 17 Mar 2010 Posty: 34 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Jako swój cel, Merriwether wybrała dzisiaj boisko do Quidditcha. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio tu była, stąd ten wybór. Pogrążona we własnym świecie lawirowała między siedzeniami, aż w końcu usiadła niedaleko blondyna, którego znała z widzenia. Na ustach miała swój charakterystyczny uśmieszek, który chyba nigdy się nie zmieni.
- Witam. - lekko przechyliła głowę do przodu, w poddańczym geście. - Witam króla złośliwości, który ostatnio chyba traci autorytet i honor. - dodała, patrząc na odchodzącą puchonkę.

Uczeń Slytherinu

Alexandria rzadko tu przychodziła, jednak potrzebowała miejsca, gdzie nie będzie wścibskich oczu, próbujących wypatrzeć nową sensację. Znowu dostała list od rodziców. Domyślała się, jakiej będzie treści. Dlatego nie chciała, by ktoś widziała jej zachowanie, gdy będzie go czytać. Dobrze, że nie dostała wyjca.
Usiadła na jednej z ławek. Rozejrzała się. Nie było nikogo.
Otworzyła kopertę. No tak, jak przypuszczała. Teksty typu "masz być posłuszna, bo jak nie, to cię wydziedziczymy". Alexandria musiała przyznać, że się uparli i chcą dopiąć swego. Zastanawiała się, dlaczego oni tak uparli się na ten ślub. I to z kim - z tym dupkiem, Julienem Charpentierem. Alexandria miała okazję widzieć go niegdyś kilka razy - jego rodzice byli dobrymi znajomymi rodziców dziewczyny. Jednak on nie zaprezentował się z dobrej strony.
Alexandria była w tej chwili zła. Podarła list na strzępy. Resztki listu rozwiał wiejący wiatr.