Dziedziniec

Uczeń Slytherinu

- Nic mnie nie dręczy. - powiedziała szybko. - Po prostu wykopałam pod sobą dołek. - wzruszyła ramionami. - A właściwie to głęboki dół. - poprawiła się po czym zsunęła się z balustrady i podeszła do fontanny. Zamoczyła dłoń w wodzie.

Uczeń Slytherinu

- I nie możesz z niego wyjść - powiedziała bez zastanowienia. Obserwowała Ślizgonkę i wiedziała, że sprawa musiała być naprawdę poważna.
- Nie wiesz, jak z niego wyjść - stwierdziła.

Uczeń Slytherinu

- Właśnie wiem, ale nie mam środków, które mogłyby mi w tym pomóc. - wyjaśniła swoją sytuację. - Czasem już tak jest. Niektóre błędy są błahe, a inne ciągną się za Tobą przez długi czas. - w jej oczach widać było ból, mimo że tak bardzo tego nie chciała.

Uczeń Slytherinu

Alexandria nie mogła już tego słuchać. Podeszła do Nemezis i złapała ją za ramiona.
- Ty się poddajesz? Ty? Nie wierzę - rzekła stanowczo, patrząc Ślizgonce w oczy - ty się nie poddajesz.

Uczeń Slytherinu

Spojrzała w oczy Lexi.
- Nie wiem, czy się poddaję. I to jest właśnie najgorsze. Po prostu pustka. Wielka, czarna dziura. - powiedziała tonem, który ucina temat. - Nie mówmy o tym więcej.

Uczeń Slytherinu

Patrzyła nadal w oczy Nemezis, które zdawały przeszywać ją na wskroś.
- Dobrze, nie mówmy już. Zawsze można pomilczeć - powiedziała, trzymając nadal ją za ramiona. Usiadła tylko na brzegu fontanny. Czuła bijący od niej chłód.

Uczeń Slytherinu

- Tak, nie mówmy. - pokiwała głową. - Życie to nie tylko same problemy. - spojrzała na Lexi. - Co jeszcze u Ciebie? - spytała, by zająć czymś głowę i rozszalałe myśli, które nie dawały jej spokoju.

Uczeń Slytherinu

- Co u mnie? - wywróciła oczami - poza tym, że rodzice chcą mi uprzykrzyć życie, to bez większych zmian - powiedziała szczerze, bo i tak było.
- Za to ty się zmieniłaś - rzekła cicho, jakby gdzieś w przestrzeń i spuściła głowę.

[ja już muszę iść, dokończymy jutro]

Uczeń Slytherinu

- Ja się zmieniłam? - spytała, unosząc brew. - Co masz na myśli? - spytała, patrząc na nią. Była ciekawa odpowiedzi Lexi, chociaż sama również odczuła swoją metamorfozę.

Uczeń Slytherinu

- Zmieniłaś się, zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie - odpowiedziała, nadal trzymając spuszczony wzrok.
- Nie grasz już, nie udajesz już tak, jak dawniej.

Uczeń Slytherinu

- A skąd wiesz, że teraz nie gram? - spytała, choć w głębi duszy zgadzała się z Lexi.
Gwałtownie wstała i stanęłą naprzeciwko dziewczyny.
- Takie jest życie, Lexi. Raz na wozie, raz pod wozem.

Uczeń Slytherinu

- Po prostu wiem - powiedziała. Czuła to w tym swoim sercu, które mimo wszystko nie było z lodu lub z kamienia, jak mówili niektórzy.
- Niestety. A teraz jesteś pod wozem - szepnęła, podnosząc wzrok na dziewczynę.

Uczeń Slytherinu

- A teraz jestem pod wozem. - potwierdziła. - Trudno. - wzruszyła ramionami po czym zrobiła parę kroków przed siebie.
Zaczęła obserwować niebo.

Uczeń Slytherinu

- Trzeba żyć dalej - powiedziała nadal cichym głosem. Obserwowała zachowanie Nemezis, gdy zachwiała się i wpadła prosto do fontanny. Wstała, dygotając z zimna. Ledwo zdołała wyciągnąć różdżkę, jednak nie mogła przypomnieć sobie zaklęcia osuszającego.

Uczeń Slytherinu

- Lexi, Lexi.. - spojrzała na dziewczynę, która była całkiem przemoczona. Wyjęła różdżkę i wysuszyła jej ubranie.
- Musisz być trochę ostrożniejsza, Lexi. - powiedziała, gdy skończyła czynność.