Dziedziniec

Uczeń Slytherinu

Doszła szybkim krokiem z mostu aż na dziedziniec. Musiała usiąść i przemyśleć to wszystko, co się stało. Widząc Nemezis, uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Usiadła obok niej. Widziała, że ta też o czymś intensywnie myśli, dlatego Alexandria milczała.

Uczeń Slytherinu

Kątem oka zobaczyła Lexi, siadającą obok niej. Skinęła do niej głową.
- Hej. - przywitała ją głuchym głosem, który nawet ją samą zaskoczył. Była w beznadziejnym stanie i nic nie zapowiadało poprawy.

Uczeń Slytherinu

- Hej - odpowiedziała Alexandria cichym głosem, jakże do niej niepodobnym. Zauważyła, że coś gnębi Nemezis. Zauważyła jej przemianę. Czuła, że to nie jest nic dobrego.
- Co się stało? - zapytała z troską. Jej problemy teraz się nie liczyły.

Uczeń Slytherinu

- Nic. Po prostu dręczą mnie błędy z przeszłości. - powiedziała po czym spojrzała na Lexi.
- Widzę, że u Ciebie też nie za wesoło. - zauważyła.

Uczeń Slytherinu

- I nic już nie możesz z tym zrobić? To źle - rzekła spontanicznie, może trochę głupio.
- No niestety. Moi rodzice postanowili udowodnić, jak to się o mnie troszczą - syknęła. Jak oni mogli zarządzać jej życiem?

Uczeń Slytherinu

- Tak, źle. - potwierdziła głosem wypranym z emocji. - Troszczą? Co wymyślili? - spytała. Jej rodzice czasem też wpadali na 'genialne' pomysły, by 'uszczęśliwić' córkę. Spojrzała na Lexi.

Uczeń Slytherinu

- Uznali, że z tego powodu, iż niedługo stanę się pełnoletnia, potrzebuję małżonka - powiedziała gładko, jakby mówiła o pogodzie. Jednak była nadal zła.
- A są w wielkim błędzie - dodała, patrząc na Nemezis.

Uczeń Slytherinu

- Małżonka? - uniosła brew. - Widzę, że nie jesteś z tego powodu zachwycona. - lekko przekrzywiła głowę, obserwując Lexi.
- Nie uszczęśliwią Cię na siłę. Postaw się.

Uczeń Slytherinu

- A ty byłabyś? - zapytała, choć domyślała się odpowiedzi.
- Nie zmuszą mnie do tego. Chcą, żebym jechała jutro do domu. Ale ja nie mam zamiaru tego robić. Nie wyjdę za mąż, na pewno nie teraz i nie z wyboru rodziców - mówiła głośno do siebie, choć wiedziała, że Nemezis ją słyszy.

Uczeń Slytherinu

- Oczywiście, że nie. - powiedziała pewnie. - Nie jedź. Siłą po Ciebie nie przyjadą. - skwitowała. - Chyba. - dodała po chwili, uśmiechając się nieznacznie. - Dzisiaj chcą Twojego małżeństwa, jutro wymyślą coś innego. - machnęła ręką.

Uczeń Slytherinu

- Mam nadzieję, ze nie przyjadą. Jednak są nieobliczalni - powiedziała cicho, jakby nie chcąc wywoływać przysłowiowego wilka z lasu.
- Tyle, że wiesz, oni są z takich, że jak coś postanowią, to zmierzają do tego po trupach - dodała gorzko.

Uczeń Slytherinu

- Przestań. - prychnęła. - Nie jesteś psem, którego można uwiązać na smyczy. Masz własną wolę i możesz o sobie decydować. - odgarnęła włosy z twarzy. - Powiedz im dosadnie, co o tym myślisz.

Uczeń Slytherinu

- A żebyś wiedziała, że powiem! - krzyknęła odważnie.
- Mogą mnie nawet wydziedziczyć, ja sobie poradzę - dodała. Wiedziała, że byłoby jej ciężko, ale nie mogła się poddać woli rodziców. Nie mogła dać się zniewolić.

Uczeń Slytherinu

- Nie wydziedziczą Cię, ale pokażesz im, że nie jesteś już małą dziewczynką, której wszystko można z góry narzucić. - powiedziała, patrząc przed siebie. Wróciła wspomnieniami do wydarzeń sprzed roku, dlatego jej dolna warga lekko zadrżała.

Uczeń Slytherinu

Westchnęła tylko cicho, nie odpowiadając. Patrzyła nadal na Nemezis i widziała, że ta też ledwo utrzymuje swe emocje na wodzy.
- Co cię dręczy?