Izba Pamięci

- I to jeszcze jak.- powiedziała nieco ciszej nie chcąc go zbytnio urazić.
- Może jestem tylko odrobinkę pomysłowa, a Tiara to nie zwykły, stary kapelusz. To tradycja i jeden z przedmiotów założyciela. O nie!- wrzasnęła, a potem dodała nieco ciszej - gadam jak kujon.- nachyliła się do Alexa jakby to był jaki sekret i zachichotała krótko.
- Tak najłatwiej i szlachetnie, ale przygotuj się, ze w prawie każdej rozmowie zapoznawczej pojawi się to pytanie.

Zmrużył oczy patrząc na Melanie, widocznie tak musiało być. Nie wybierał przecież swojego charakteru.
- Tak czy inaczej jest to dla mnie jakiś kawałek kapelusza, który ledwie co się trzyma kupy – upierał się dalej przy swoim. Widząc jej karcący wzrok zaśmiał się głośno, zbyt głośno. Kiedy nachyliła się do niego wyszeptał – Nie patrz się na mnie jakbyś miała na mnie ... – urwał pod koniec zdania i spojrzał na dziewczynę zaciągając się mocniej papierosem. Wydawało mu się, że kolejny raz dzisiaj się rumieni, jednak nie był pewien czy aby na pewno to dostrzegł.

Odsunęła się gwałtownie.
- Chciałam, żeby to wyglądało jakbym mówiła ci wielki sekret.- wyjaśniła. Jeżeli chłopak się zarumienił to tego nie zauważyła. Alex niezbyt się Mel spodobał, znaczy charakterek to on miał, ale Mel lubiła konkretne osoby, natomiast wygląd... Melanie żyła w przekonaniu, ze blondyni to lizusi. Jednak Alex udowodnił, ze tak nie jest.
- Farbowałeś się?- spytała ni z tego ni z owego. W tym momencie Mel naprawdę obojętne było to czy chłopak weźmie ja za idiotkę czy też nie.

Spojrzał na jej reakcję niewzruszony w końcu przyzwyczaił się do takiego zachowania dziewczyn, które w większości uważały go za dupka.
- Ach, wybacz nie załapałem – powiedział dopalając do końca papierosa i wyrzucając niedopałek za okno. Oparł policzek o szybę i spojrzał na kotkę.
- Że co robiłem? – spytał chcąc jeszcze raz usłyszeć jej pytanie, wciąż miał nadzieję, że się przesłyszał i Melanie zada mu zupełnie inne pytanie.

Wolała zdecydowanie gdy chłopak nie zadawał pytań. Stała przez pięć sekund z otwartą buzią wymyślając co ma powiedzieć.
- Nic ważnego, naprawdę.- powiedziała w końcu, mając szczera nadzieje, że Alex nie uprze się i nie będzie ciągle się pytał o co pytała.
- Zachowujesz się tak, jakby płeć piękna cie olewała.- powiedziała niczym psycholog, dumnie wypinając pierś, jakby coś odkryła, ponieważ bała się, że chłopak znów coś sobie pomyśli znów się wyprostowała.- Nigdy nie miałeś dziewczyny?- Może to było głupie pytanie, zwłaszcza z ust dziewczyny, która kocha tylko skrycie i boi się związków, ale skoro już je powiedziała, nie mogła tego zmienić.

Przechylił głowę w bok słuchając co dziewczyna ma mu do powiedzenia.
- Przecież usłyszałem pytanie, tylko nie wiem skąd Ci ono przyszło do głowy. I, po co miałbym się farbować? – spytał kpiąco. Wypuszczając wolno dym na początku nawet fajnie mu się z nią rozmawiało, jednak z czasem dziewczyna traciła.
– Zabawiasz się w jakiegoś doradcę uczuciowego? – spytał ukrywając rozbawienie. – Pewnie masz rację, jakoś nigdy dziewczyny nie zwracały na mnie większej uwagi. Zawsze byłem tylko kump.. – urwał, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę, że to wszystko powiedział na głos. Jednak ani jedno z ostatnich wypowiedzianych przez niego słów nie było prawdziwe. Był doskonałym kłamcą i czasami lubił wykorzystać tą cechę.

- Mówiłam, ze nic ważnego.- usmiechneła się kpiąco.
- Jeżeli to robię, to po raz pierwszy. Wątpię czy mogłabym doradzać coś komuś, samej nie korzystając niczyich rad.- mruknęła posępnie. Na łsowa chłopaka, jako ze dziewczyny maja go gdzieś, przewróciła oczyma. Tak jest zawsze, chłopak myśli ze dziewczyna ma go zero, a tymczasem ona śni po nim po nocach i cały czas ma przed oczami jego twarz. Mel znała dużo takich osób i wiedział, że taki chłopak prędzej czy później złamie czyjeś serce. Postanowiła jednak grac idiotkę, żeby nie tłumaczyć mu swojej kolejnej dziwnej teorii.
- No widzisz. Może kiedyś znajdziesz te swoją jedyną.- powiedziała kwestię standardową dla osób bez partnera. Trochę ją nudziła ta gatka, ale tu idealnie pasowała.

Mruknął coś niezrozumiałego pod nosem.
- Właśnie słychać, że robisz to po raz pierwszy – powiedział patrząc gdzieś na puchary porozstawiane w pomieszczeniu. – Inaczej nie rzuciłabyś jakieś standardowej gadki, którą słyszy się zawsze i wszędzie – stwierdził patrząc już na Melanie.

- Widać, ze często ja słyszałeś.- uśmiechnęła się złośliwie. Zerknęła na zegarek.- Już niedługo zajęcia, chyba trochę poczytam.- Spojrzała na kotkę.- Chyba jej się tu podoba, ale niestety.- wzięła ją na ręce.
- No to ja idę, pa.- Mel wyszła z sali i udała się do pokoju wspólnego.

- Taki mały stereotyp - zakpił i spojrzał za okno. Wciąż zastanawiał się czy kontynuować naukę zaklęć. Oparł czoło o szybę i patrzył jak krople deszczu ściekają po szkle. - Na razie - odpowiedział Melanie i podszedł do szafki z medalami. Po kilku minutach opuścił pomieszczenie.

Blair weszła do pomieszczenia, zaintrygowana. Lawirowała między gablotami, aż w końcu zatrzymała się przy jednej z nich i zaczęła ją z uwagą studiować. W sali panowała absolutna cisza, co odpowiadało dziewczynie. Mogła się porządnie skupić. Jednak nie mogła cieszyć się tym spokojem zbyt długo..

Natalie uchyliła drzwi i weszła do izby. Rozejrzała się. Powoli podeszła do pierwszej gablotki i delikatnie przejechała palcem po szybie. Lekko przekrzywiła głowę i spojrzała na złoty medal. Wychyliła się do przodu, by odczytać wygrawerowany napis.

Uczeń Slytherinu

Znalazł.. w końcu wszedł do Izby Pamięci. Wciągnął mocniej powietrze i stał przez chwilę nieruchomo. Przygryzł wargę i poprawił bransoletki. Nie wiedział czy na pewno chce tutaj być, teraz.. Wyjął medalion spod koszulki i otworzył go patrząc na zdjęcia rodziców. A jak ich nie znajdzie.. Jak się okaże, że byli przeciętni i zwykli. Przymknął oczy i oparł się o ścianę nie wiedząc zupełnie co ze sobą zrobić.

Natalie oderwała wzrok od gablotki i spojrzała na przybyłego chłopaka. Delikatnie przygryzła dolną wargę. Nie odezwała się ani słowem. Anthony wydawał się być pochłonięty własnymi myślami, więc nie miała zamiaru mu w tym przeszkadzać. Zwłaszcza, że najprawdopodobniej nie spodziewał się tu czyjeś obecności.

Uczeń Slytherinu

Kiedy uspokoił myśli otworzył oczy. Myślał, że jest sam.. widać mylił się. Niedobrze, nie spodobało mu się to.. Podszedł niechętnie do jednej z gablot i zaczął przyglądać się medalom w niej, uważnie oglądając każdy. Najchętniej odłożyłby to na później.. ale nie mógł tak od razu wyjść.. Uciec..