Pusta Klasa

Uczeń Slytherinu

- Ciekawe co u naszego bałwana.. - powiedział wstając i opierając się o parapet też spojrzał przez okno. - Myślisz, że dzieciaki z wioski już go obaliły? A może on ich?
Schował flet do torby, żeby mu nie przeszkadzał. Mimo wszystko był całkiem.. długim instrumentem.

Przeniosła wzrok na Ravena.
- Pewnie został już obalony... - westchnęła. - Ale z pewnością walczył dzielnie. - uśmiechnęła się lekko.

Uczeń Slytherinu

- Zapewne. - stwierdził próbując to sobie wyobrazić. - Coś się stało?
Zauważył, że Natalie stała się dziwnie.. smutna? Nie wiedział czy to jego zachowanie czy może coś innego. Pochylił się nad nią tak, że stykali się nosami.
- Powiedz.. - poprosił jak pięciolatek, gdy chce cukierka.

Spojrzała w jego oczy.
- Bardzo dobrze mi się spędza z Tobą czas, ale ja jestem Puchonką, a Ty Ślizgonem. To takie... dziwne.

Uczeń Slytherinu

Udał, że nad czymś głęboko się zastanawia, a w jego oczach pojawiły się wesołe iskierki. Uśmiechnął się lekko.
- No i co z tego? - zapytał również patrząc w jej oczy. - Wierz mi w Slytherinie nie ma żadnych ciekawych osób. Mogę wymienić maksymalnie kilka na palcach jednej ręki. W każdym razie mi to nie przeszkadza. Chyba, że tobie?
Spojrzał na nią wyczekująco.

- Hmm.. powiedzmy, że Ci wierzę.. - powiedziała z powagą, ale ledwo powstrzymywała śmiech.
W końcu uśmiechnęła się do niego, a w jej policzkach ukazały się charakterystyczne dołeczki.

Uczeń Slytherinu

- I co cię znowu tak bawi? - zapytał lekko poirytowany, że on tu się otwiera i mówi jej prawdę, a ta wygląda na szczerze rozbawioną. - Boże te kobiety! I zrozum je tutaj?!
Z udawanym skrzywieniem na twarzy, uniósł ręce ku górze i pokręcił głową z politowaniem.

Natalie przyglądała mu się uważnie. Po chwili nachyliła się nad nim i pocałowała go w policzek.
- Zadowolony?

Uczeń Slytherinu

Uśmiechnął się pobłażliwie.
- Nie myśl, że Ślizgon zadowoli się tylko czymś takim. - zaśmiał się siadając na stołu przy pianinie. - Ale.. może być.
Postukał palcami po klawiszach, ale tak, żeby nie wydało żadnego dźwięku.

[muszę iść, będę jutro ^^]

Natalie uśmiechnęła się pod nosem i obserwowała poczynania chłopaka.
- Grasz na pianinie? - spytała po chwili, zsuwając się z parapetu.
Stanęła obok Ravena i spojrzała na niego wyczekująco.

(ok^^)

Uczeń Slytherinu

Wydał z siebie coś między prychnięciem a parsknięciem.
- Ostatnio ledwo mogłaś sobie mnie wyobrazić z fletem poprzecznym! - powiedział naciskając pierwszy klawisz z prawej, napawając się jego dźwiękiem.
Westchnął trochę zasmucony.
- Niestety nie. Ale to i tak nie zmniejsza mojej fascynacji nim.. - uśmiechnął się naciskając kilka klawiszy na oślep.

Uczeń Slytherinu

Nogi same go przyprowadziły do klasy, lubił to miejsce szczególnie kiedy chciał porysować. Usiadł na ławce, kładąc przed sobą blok i pastele, które wyciągnął z torby. Pochylił się do przodu i zaczął rysować. Czasami zerkał w stronę drzwi, ale dopóki nikt mu nie przeszkadzał był odprężony i spokojny.

Uczeń Slytherinu

Jedynym miejscem, które przychodziło jej teraz na myśl była pusta klasa. Idealna do samo wyżalania się. Była zła i nie miała najmniejszego zamiaru tego ukrywać. Dziś nie odbyły się, ani jedne zajęcia. Pchnęła drzwi i weszła do środka. Przed oczami mignęła jej jakaś postać, szybko odwróciła się i już miała wyjść, lecz zatrzymała się.
- Co ty tu robisz? - zwróciła się do chłopaka. Przy jednej z ławek siedział Javier.

Uczeń Slytherinu

Usłyszał otwierane drzwi, ale kiedy kątem oka zauważył, że dziewczyna zmierza do wyjścia nie odezwał się ani słowem. Nie usłyszał niestety dźwięku zamykanych drzwi tylko pytanie.
- Gram w karty albo upijam się do nieprzytomności. Wybierz sobie jedną możliwość, Heather – mruknął podnosząc głowę w górę, wręcz uwielbiał takie pytania. – Co Ty tu robisz? – zaczął ją przedrzeźniać.
- Powiedz otwarcie, że mnie śledzisz bo mój urok osobisty powala Cię na kolana.

Uczeń Slytherinu

- Daj spokój Javier, nie mam ochoty na żarty - odpowiedziała i podeszła do jednej z ławek. Opadła na krzesło, a torbę rzuciła zaraz przy niej.
- Gdybym Cię śledziła byłabym już tutaj od dawna - wzruszyła ramionami i oparła się wygodnie o krzesło.