Pusta Klasa

Uczeń Ravenclawu

- Szczerze, Christy? - spytał. Nie chciał jej w ogóle kłamać. - Więc... - zaczął dość niewinnie, tak jak nie powinien. Uśmiechnął się - Nie myślałem, że to będzie takie trudne. - bąknął pod nosem. - Ach, nie chcę mieć teraz dzieci... rozgłosu... idealnego domu, wielkiej willi, tysiąca służących - zaczął wymieniać na palcach - Mam nadzieję, że wiesz, o co mi chodzi, kochanie. Chciałbym przeżyć coś, co da się doświadczyć tylko w podróżach. Niezapomnianego. Dlatego jestem za potajemnym ślubem. Po prostu nie chcę, aby i nasza historia była tuzinkowa... Zgadasz się z tym? - spytał cicho, bojąc się jej odpowiedzi.

Uczeń Hufflepuffu

Doskonale go rozumiała, bo sama nie potrzebowała takich luksusów jak wielka willa, czy domek nad morzem. Twierdziła, że przyda się tym razem coś innego, odmiennego od reszty.
- Widocznie słowotok już nie będzie mi potrzebny - wyszczerzyła w jego stronę równe, białe ząbki i pokiwała twierdząco głową. Cieszyła się na myśl, że oboje uważają w ten sam sposób, a później nie będzie żadnych niedorozumień. Usiadła na stoliku, zakładając nogę na nogę i patrząc na wazon, który musiał już zreperować nauczyciel zaklęć. Uśmiechnęła się kącikowo, jednocześnie błądząc wzrokiem po ścianach w klasie.
- Mówisz tak, jakbyś zaraz miał zostać skazany na wyrok. Zaskoczę Cię i powiem, że jestem tego samego zdania co Ty - potwierdziła zadowolona, lecąc plecami trochę do tyłu, by móc oprzeć się tam łokciami o stolik.

Uczeń Ravenclawu

- Tak? - spytał zaskoczony. Poczuł niemałą ulgę. Czyli nie niańczy dzieci, nie chodzi w garniturze(no chyba, że Christy będzie chciała). Żyć i nie umierać. - Chodź do mnie - mruknął, wyciągając doń ręce. - Cieszę się, że mamy wspólne poglądy, przynajmniej nie będzie w przyszłości zawodów. A jak znajdziemy swoje miejsce na Ziemi, takie które będzie nam odpowiadać, zaprosisz swoje przyjaciółki i urządzimy przyjęcie, hm? - spytał. Nie chciał, aby rezygnowała z najbliższych dla niego.

Uczeń Hufflepuffu

Przyjaciółki ? Przyjęcie ? Dziwnie to wszystko zaczęło brzmieć. Zupełnie tak, jakby mieli wyjechać w daleki świat i w ogóle nie wracać. Nie dała poznać po sobie lekkiego zdziwienia i splotła do siebie ich ręce, zbliżając się w tym samym czasie do Kazuo.
- Młodość. Załóż się, że jeszcze kiedyś zmienisz zdanie z pięć razy - powiedziała całkiem szczerze, chociaż ich plany były co jak co ambitne. Mimo wszystko postanowiła odezwać się na temat przyjęcia.
- Przecież będę z nimi pisać... - zrobiła trochę zakłopotaną minę, spuszczając wzrok w dół na swoje buty. Zaśmiała się, przypominając sobie jak po raz pierwszy widziała się z krukonem, gdzie podczas spotkania rozmawiali o trampkach.
- Jak to się mówi... Wszystko wyjdzie w praniu - stwierdziła ostatecznie, krótko wzdychając, a w swoich myślach przywracając obraz pierwszego spotkania.