Dziedziniec

Uczeń Ravenclawu

Zaśmiał się.
- Rozumiem, zasada komplement za komplement. Nie no, pasuje mi. - przygarnął ją do siebie - Jednak nadal twierdzę, żeś malutka i drobniutka, a co więcej łatwo Cię zgarnąć. - wziął ją na ręce. - To też się równa z tym, że łatwo Cię porwać! - zaczął kręcić się z nią w kółko.

Uczeń Slytherinu

Mocniej splotła ręce na jego karku, śmiejąc się melodyjnie, gdy się obracali. Nie przypuszczała, że kiedyś będzie jej dane odtworzyć wydarzenia sprzed roku. Zastanawiała się, czym zasłużyła sobie na taką nagrodę.
- Pójdziesz gdzieś ze mną? - spytała, gdy przestali się kręcić. Z wyrazu jej twarzy nie dało się odczytać intencji.

Uczeń Ravenclawu

Mruknął cicho, ostrożnie stawiając ją na gruncie.
- O ile mnie nie zjesz, zgwałcisz, pobijesz - zaczął wymieniać na palcach, jednak widząc powalające spojrzenie dziewczyny, przytaknął głową - ale masz być grzeczna. - od razu postawił warunek, wiedząc na co ją stać.

Uczeń Slytherinu

- Spokojnie, będę grzeczna. - skinęła potulnie głową. Pociągnęła go za rękę, udając się w stronę zamku. Dobrze wiedziała, gdzie chciała go zaprowadzić. Była ciekawa, jaką wywoła to u niego reakcję.

Prefekt Naczelny

Mimo, że nie było tak wysoko gdy Bell zleciała na posadzkę dziedzińca, wywaliła się. Niestety, nie można było powiedzieć, żeby kamienie były miękkie. Otrzepała się na tyle ile się dało i ruszyła w stronę drzwi. Otworzyła je powoli, mając nadzieję, że gdy będą szły przez zamek nikogo nie spotkają.

Uczeń Ravenclawu

Ruszyła szybkim krokiem za Bell. Miała nadzieję, że nikt ich nie spotka. Ostatnią rzeczą, której Gabrielle by pragnęła, to odjęcie punktów albo co gorsza szlaban.

[zacznij gdzieś, np. w dormitorium]

Uczeń Ravenclawu

Dziedziniec lśnił pustkami. Dlatego nic w tym dziwnego, że Gina zdecydowała się na wyjście na dziedziniec właśnie w tej chwili.
Tym razem obejmowała rękoma tylko jedną książkę. Co jakiś czas mimowolnie sięgała ręką do okularów, które w jej mniemaniu ciągle się przekrzywiały.
Bezszelestnym krokiem udała się w stronę niewielkiej ławeczki. Zawsze poruszła się niepostrzeżenie, ten rodzaj chodu miała już dopracowany do perfekcji.
Subtelnie przygryzła dolną wargę po czym powoli otworzyła książkę. Od razu poczuła ulgę. Mogła spokojnie wdrożyć się w swój własny świat, który tak różnił się od tego realnego.

Uczeń Ravenclawu

Brielle ostatnio nie mogła znaleźć czasu na czytanie książek. Postanowiła to zmienić. Zawsze przyjemniej czytało jej się na powietrzu, dlatego wyszła na dziedziniec. Usiadła na balustradzie i otworzyła ksiażkę. Tym razem była to Dżuma, którą napisał Albert Camus. Przed tym jeszcze kiwnęła lekko głową Ginie, Krukonce, którą Gabrielle znała głównie z widzenia.

Uczeń Ravenclawu

Lekko zadrżały jej ręce, gdy dziewczyna kiwnęła do niej głową. W rezultacie upuściła książkę na ziemię i prędko się po nią schyliła. Mimowolnie poprawiła okulary, marszcząc lekko zgrabny nosek. Jak zwykle, wszystkim się zbyt mocno przejmowała, jednak nie potrafiła tego zmienić.
Spojrzała przelotnie na Gabrielle, by upewnić się, czy się przypadkiem nie ośmieszyła.

Uczeń Ravenclawu

Jakiś nieokreślony dźwięk odwrócił uwagę Gabrielle od książki. Ta skierowała się w stronę, skąd on ją dobiegł. Zobaczyła Georginę podnoszącą swą książkę, a po chwili poprawiającą okulary. Brielle uśmiechnęła się do niej, sama pamiętała, jak jeszcze niedawno peszyła ją każda patrząca na nią osoba. Dlatego swym uśmiechem chciała pomóc dziewczynie, dać jej do zrozumienia, że nie musi się jej obawiać. No i że tak naprawdę nic strasznego się nie stało.
Gab wróciła do czytania książki, jednak już nie mogła się skupić, by wiedzieć, co czyta. Przelatywała tylko wzrokiem linijki.

Uczeń Ravenclawu

Przez chwilę zatrzymała wzrok na dziewczynie. W oczach Giny można było dotrzec inteligencję, która w tej chwili kolidowała również z zakłopotaniem. Gdy dostrzegła uśmiech dziewczyny, odetchnęła z ulgą. Sięgnęła ręką po kilka kamieni leżących przed nią i ułożyła z nich równy rządek. Tak, jeden z objawów nerwicy natręctw. To schorzenie nie stwarzało żadnego zagrożenia dla otoczenia. Tylko ta myśl pozwoliła Ginie całkiem się nie załamać.
Ponownie poprawiła okulary po czym przeniosła wzrok na książkę. Nie, słowa płynęły, a dziewczyna i tak nic z nich nie wynosiła. Zamaszystym ruchem zatrzasnęła książkę.

Uczeń Ravenclawu

Znowu te niepokojące dźwięki. Gabrielle widziała, co je wydaje. To dźwięk zatrzaskiwanej książki. Brielle spojrzała na Ginę z lekką pretensją, dlatego że ta trochę przeszkadzała jej w czytaniu. Jednak uśmiechnęła się szczerze i wróciła do czytania. Brielle zauważyła, że jej towarzyszka ma manię poprawiania okularów. Zastanawiała się nad tym chwilę, jednak doszła do wniosku, że każdy musi mieć swoje dziwactwa i nie zaprzątała sobie już tym na razie głowy.

Uczeń Ravenclawu

Ginę denerwowało zachowanie dziewczyny. Jej mimika była strasznie sprzeczna. Raz patrzyła na nią z pretensją, chwilę później szeroko się uśmiechała.
Jednak zdecydowała się, dłużej nie zajmować tym myśli. Poprawiła okulary po czym powróciła do czytania. Z ulgą przyjęła wiadomość, że teraz jest w pełni skupiona na tym, co czyta. Już po minucie przeniosła się we własny świat. Świat, w którym czuła się swojsko i bezpiecznie.

Uczeń Ravenclawu

[Gab jest dziwna, ot co]

Gabrielle zdawała sobie sprawę z tego, że może wydać się dziwną osobą. Że wysyła sprzeczne sygnały - raz jest na kogoś zła, a zaraz sjest miła w stosunku do tej osoby. Ale taka była - zmiennonastrojowa? Tak to można było nazwać. Gabrielle próbowała czytać książkę. Była na tyle skupiona, że wiedziała, co ccyta.

Uczeń Ravenclawu

Tak, Gabrielle zdecydowanie była humorzasta, ale Gina postanowiła dłużej nad tym nie główkować. Bardzo lubiła poznawać ludzi dogłębnie, więc siłą woli zmusiła się do zerknięcia na książkę. Uspokoiła myśli po czym powróciła do lektury.
Te gierki między dwoma krukonkami zaczęły działać na nerwy Ginie, więc postanowiła to przerwać.
- Długo jeszcze będziemy tak na siebie łypać, wracać do książki i potem od nowa? - spytała, z lekkim, trochę nerwowym uśmiechem. Oczywiście, poprawiła okulary, przez co książka znów zsunęła się na ziemię. Prędko ją podniosła, tym razem bez widocznych śladów zmieszania.