Polana

Uczeń Slytherinu

Powoli się od niego odsunęła.
- Wiem. - skinęła głową. - Nie spodziewałam się innego rozwiązania. Mimo to cieszę się, że Cię spotkałam. Bardzo. - lekko dotknęła jego policzka po czym zamknęła oczy.

Uczeń Ravenclawu

Odsunął swój policzek od jej dłoni, patrząc na nią. Dlaczego miał ochotę sprawić jej kazanie? Powiedzieć, że to co zrobiła było dziecinne?
- Nie chcę być zabawką w Twoich dłoniach, Nemezis. - rzekł poważnie. - Mi też miło było Cię zobaczyć. - dodał prędko niczym formułkę.

Uczeń Slytherinu

Westchnęła.
- Wiem. Tak to wyglądało. Ale tak samo jak wtedy, teraz również nie jestem w stanie przekonać Cię, że w tym przypadku to pozory. - powiedziała, patrząc w nieokreślony punkt.

Uczeń Ravenclawu

Chrząknął.
- Pozory? - powtórzył za nią - Pozory na tym "zależy mi na Tobie, skarbie" czy słów, które wypowiedziałaś jak tańczyliśmy na dachu? - jego ton wciąż był spokojny, a całe ciało opanowane. - Wybacz, mała, ale jak nie czułaś, że kochasz, to trzeba było nie mydlić komuś oczu. Traktowałem Cię poważnie. A może to były pozory przed turniejem? Chciałaś tak wiele ćwiczyć?

Uczeń Slytherinu

W jej oczach pojawiły się łzy. Nie wiedziała, jak ma mu to wszystko powiedzieć.
- To nie była moja decyzja. Nie miałam żadnego wyboru. Wyjechałam na Broadway, więc nie mogliśmy być dalej razem. Wolałam, żebyś mnie znienawidził. - w końcu przekazała mu całą prawdę. O dziwo, poczuła ulgę.

Uczeń Ravenclawu

- No tak nienawiść to też rodzaj miłości - prychnął. Gdy zobaczył w jej oczach łzy, szybko przygarnął ją do siebie. Wszystko tylko, żeby przestała ryczeć Pogłaskał ją i otarł spływające łzy. - Zapomnijmy o tym, to przeszłość - powiedział szybko, choć tak naprawdę nie chciał tego zrobić. Wiedział, że to boli ich obydwoje i obydwoje wolą milczeć. Zmieszała go jej obecność. Bo coś ciepłego poczuł w sercu.

Uczeń Slytherinu

Tęsknie się w niego wtuliła. Odsunęła się dopiero wtedy, gdy w pełni się uspokoiła.
- Nie, ja nie chcę milczeć ani tym bardziej o tym zapomnieć. To był mój największy błąd w życiu. Myślałam, że jeśli mnie znienawidzisz, to łatwiej będzie Ci mnie wyrzucić z życia.

Uczeń Ravenclawu

Zaśmiał się.
- Kochana, czy Ty mnie tak mało znasz? - spytał z pretensją w głosie - Doskonale wiesz, że nie zapomnę kogoś tak dla mnie ważnego. To najgłupsze, co mogłaś wymyślić. Nie można było po prostu powiedzieć "słuchaj, stary, jadę na Broadway. Bujaj się"? - spytał retorycznie. Wiedział, że jego słowa ją bolały, ale nie potrafił być miły w takiej sytuacji.

Uczeń Slytherinu

- Nie mogłam. - powiedziała pewnie. - Nie miałam wyboru. Nie mogłam Ci powiedzieć: "bujaj się", bo to by było... okropne. Gorsze niż to co zrobiłam. Wiem, że nie zapomniałeś, ale przynajmniej mogłeś sobie spokojnie mnie nienawidzić.

Uczeń Ravenclawu

- To by było lżejsze niż rozkochanie serca, a potem wyrzucenie go na śmietnik. - odciął się zgryźliwie. - Nienawiść? to było lepsze rozwiązanie? nie sądzę, ale nie mi oceniać Twoje zachowanie. Stało się, sama zadecydowałaś. - wzruszył ramionami, rozpinając kurtkę. Słońce ostro zaczęło ogrzewać ziemię.

Uczeń Slytherinu

- Powtarzam, popełniłam błąd. Zdaję sobie sprawę, że Cię skrzywdziłam. - powiedziała po czym usiadła na pieńku. - Trenerka codziennie wmawiała mi, że tak będzie dla Ciebie najlepiej. W końcu jej uwierzyłam. - ukryła twarz w dłoniach.

Uczeń Ravenclawu

- Słuchasz innych, co masz zrobić w życiu? - spytał załamanym głosem. Podniósł ją szybko, tak aby usiadła na jego kolanach i ją przytulił. - No nie płacz, mała... - jęknął, tuląc ją do siebie. - Kariera też jest ważna, a jeszcze poznasz nie jednego faceta. Pamiętasz jak mówili mugole? Tego kwiata jest pół świata.

Uczeń Slytherinu

Nie patrzyła na niego. Nie była w stanie.
- Nie ma takiej możliwości, Kazuo. Od roku mam straszne problemy z sobą. Nikogo już nie poznam. Będę żyła tylko tańcem, skoro tak bardzo mi na tym zależało. - zsunęła się z jego kolan i przykucnęła pod drzewem. Zaczęła łkać.

Uczeń Ravenclawu

- Ciągle jesteś na nie - rzekł już załamany, przysiadając obok niej. - Życie to nie bajka i nie kółko złożone wyłącznie z Twojej pasji. To koło jest wielkie, a w nim mieści się cała rodzina, szkoła, szczęście, przyjaźń. To jeden wielki miszmasz! Nemezis, poddajesz się. Chcesz uciec w taniec. Wstań - powiedział władczym tonem.

Uczeń Slytherinu

- Nie wstanę. - powiedziała uparcie. - Nie rozumiesz, Kazuo. Dla mnie wszystko się właśnie skończyło. Funkcjonowałam przez ten rok z myślą, że gdzieś tam sobie żyjesz i może nawet za mną tęsknisz. Teraz wiem już wszystko. Niestety.