Polana

Uczeń Ravenclawu

Wywrócił oczami. Dlaczego tak trudno było do niej dotrzeć teraz?
- Dziewczyno, oczywiście, że za Tobą tęskniłem! - chwycił ją za ramiona i zmusił do stania. Otarł jej szybko łzy. - Taniec jest Twoim językiem, więc zatańcz ze mną - rzekł cicho, patrząc uparcie w jej oczy. - Zatańcz - powtórzył.

Uczeń Slytherinu

Wpatrywała się w niego kompletnie oszołomiona. Jak dziecko, które zgubiło się w centrum dużego miasta.
Jednak po chwili trochę się opanowała.
- Zatańczyć? - powtórzyła, patrząc w jego oczy. Splotła ich dłonie i powoli zaczęła tańczyć w rytm wyimaginowanej muzyki.
Czuła się wspaniale. Jakby minął jeden dzień, a nie cały rok.

Uczeń Ravenclawu

- Jak mała dziewczynka - rzekł cicho, obracając ją zwinnie i zatracając się w tańcu tak jak wtedy na dachu. Teraz byli tylko oni. Nikt więcej. Mógł patrzeć na nich cały Hogwart. Trzymał ją w swoich objęciach tuż nad ziemią - Kochając taniec, możesz pokochać każdego, ale ta osoba musi kochać taniec. - wrócili do normalnej pozy. - Musi spełniać określone warunki. Ale to Ty musisz otworzyć serce. Wiesz dlaczego? - spytał i nie czekał na odpowiedź. Wciąż patrzył w jej oczy - Bo ciało otwiera się na taniec. Nawet bez muzyki czujesz jego rytm. - chwycił jej dłoń i przyłożył do swojej klatki piersiowej. - Czujesz je?

Uczeń Slytherinu

Wpatrywała się w niego milczeniu. Jak ona mogła być taka głupia? No cóż, za błędy trzeba płacić.
Kazuo zadał jej pytanie. Otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale ten zamknął je swoimi słowami.
Zamknęła oczy, wsłuchując się w rytm jego serca.
- Czuję. - odpowiedziała cicho.
Znów zaczęła tańczyć. Tym razem bardziej zmysłowo.

Uczeń Ravenclawu

- Ono bije i nigdy nie przestanie, bo chce być dla kogoś - szepnął tuż przy jej uchu, ponownie zatracając się w tańcu. Zawsze stanowili idealną parę. Zawsze zgrani. Parkiet i nic się nie liczyło. Chwilowa sława, życie ujęte w jednej nucie. Zmysł, ukazujący pożądanie, namiętność oraz naiwność. - Chcesz tańczyć bez ciała? - spytał, chcąc pokazać jej, że tak się nie da.

Uczeń Slytherinu

Cały czas patrzyła w jego oczy. Myślała tylko o tym tańcu, o tej chwili.
- Ja chcę tylko jednego. - szepnęła, nie przerywając tańca. - Mimo że to cel nieosiągalny. - dodała, obracając się zwinnie, tym samym okrywając go swoimi włosami.

Uczeń Ravenclawu

- Od kiedy coś dla Ciebie staje się niemożliwe? - spytał cicho, zatrzymując ją i spoglądając głęboko w oczy. Jego oddech był nierówny, a umysł wyprowadzony z równowagi. Ucałował ją w polik i zwyczajnie odszedł. Zostawiając ją z tysiącem myśli. "jak będziesz mnie potrzebować, znajdziesz mnie" - powiedział na odchodne.

Uczeń Slytherinu

- Skoro tak chcesz. - odprowadziła go wzrokiem. Natłok myśli spowodował u niej straszny ból głowy.
Szybkim krokiem skierowała się w stronę zamku.

Uczeń Gryffindoru

Ciesząc się słońcem, które ostatnio pojawiało się raczej sporadycznie na niebie wyszedł na błonia. Miał serdecznie dość deszczu, który nie raz przeobrażał się w ulewy, nie zachęcające do spacerów.
Usiadł na polanie wystawiając twarz do słońca, zmrużył lekko oczy i rozkoszował się piękną pogodą.

Uczeń Hufflepuffu

Megan postanowiła udać się na polanę. Była taka piękna pogoda, że nie mogła jej zmarnować, poza tym od dłuższego czasu Hogwart często odwiedzają deszczowe chmury. Meggie w końcu miała okazję ubrać swoją ulubioną sukienkę o kolorze chabrowym, była miękka niczym kaszmir.
Puchonka zauważyła gryfona, chyba tak samo jak ona cieszył się ładną pogodą. Uśmiechnęła się do niego, po czym zaczęła beztrosko przechadzać się po polanie wdychając zapach świeżej trawy i lawendy.

Uczeń Ravenclawu

Aaron znalazł się na polanie, miał zamiar udać się nad jezioro jednakże jego nogi jak widać gdzie indziej go zaprowadziły. Jego głowa była skierowana ku górze tak aby ciepłe promienie ogrzewały jego twarz. Nagle zauważył brązowo włosą puchonkę, z którą rzucał się na imprezie kulkami z kurzu. Jak dobrze pamiętał widział ją również w czytelni.
- Witam. - rzekł przyjaźnie uśmiechając się przy tym szeroko.

Uczeń Hufflepuffu

Megan dotykała swymi dłońmi wysoką trawę. Nawet teraz mogła poczuć zimne krople, które wsiąkały w jej jakże ciepłe ręce. Przeczesała swoje włosy dłonią, gdyż nawet tutaj nie mogło się obyć bez wiatru, który rozwiewał na wszystkie strony jej kręcone włosy.
Słysząc męski głos za sobą pomyślała, że to ten gryfon, którego przed chwilką widziała, jednak odwróciwszy się zobaczyła krukona z imprezy i czytelni. Nigdy nie miała okazji z nim porozmawiać, czy też poznać jego imię.
- Cześć - odpowiedziała uśmiechając się przyjaźnie - widzę, że ty także postanowiłeś skorzystać z pięknej pogody.

Uczeń Ravenclawu

Aaron zobaczył niedaleko gryfona, którego znał tylko zwidzenia. Kiwnął mu na przywitanie, po czym znów spojrzał na puchonkę. Kiedy dziewczyna się odwróciła krukon zauważył, że puchonka ma niepowtarzalnie złociste oczy. Takie miodowe..piwne..bardzo piękne. Aaron zawsze patrzył na oczy dziewczyny z którą zaczynał rozmowę. Tak samo było z Kim, jednakże ona miała oczy koloru czekolady. Wyjątkowe...podobnie jak oczy Blaise. Ona miała je koloru morskiego, który mieszał się z lazurowym, a także tulił do siebie kolor lapis- lazuli.
- Zgadza się. Widząc taką pogodę, było by grzechem z niej nie skorzystać, zwłaszcza, że ostatnio krążą nad nami deszczowe chmury. - Aaron cieszył się że świeci słońce, jednak nie pogardzał deszczem. Wiedział, że wracając do Hiszpanii na wakacje nie będzie miał okazji spotkać deszczu, a już na pewno nie takiego jak tu. Tam z ledwością jest mokra ziemia, nie to co tutaj.
- Nigdy nie miałem okazji się przedstawić. Jestem Aaron Wallner - krukon uśmiechnął się przyjaźnie, po czym podał dziewczynie rękę w powitalnym geście.

Uczeń Hufflepuffu

Megan zauważyła, że chłopak przyglądał się jej oczom. Racja Meg miała oczy niesamowitego koloru, które często się nie spotyka. Jego także były piękne. Niczym szmaragdy z dodatkiem głębokiej zieleni... zieleni Veronese'a. Jego koszulka khaki idealnie pasowała mu do tęczówek.
Puchonka słysząc imię krukona uśmiechnęła się przyjaźnie.
- Miło mi cię poznać, jestem Megan Hewson . O ile się nie mylę to z tobą rzucałam się kulkami z kurzu. - Na wspomnienie o małej bitwie oczy puchonki nieco błysnęły młodzieńczą radością.

Uczeń Ravenclawu

- Zgadza się, to właśnie ja. - Aaron zaczął się głośno śmiać. Nie było co, chociaż o ile pamiętał bitwa była krótka ale warta zapamiętania. Kulki z kurzu? To było dopiero coś.
- Trzeba będzie ją powtórzyć. Może teraz kulki nie będą z kurzu ale .... - Krukon się rozglądnął. Było tu mnóstwo trawy i kwiatów, rzecz jasna byli na łące. Można było tu także dostrzec ściółke leśną i małą kałuże. Kule z błota? Aaron spojrzał na Meggie. Nie, szkoda by było takiej sukienki.