Izba Pamięci

Uczeń Gryffindoru

Usta dziewczyny wygięły się w lekkim uśmiechu, jakby sobie drwiła z tego, co przeszkadza rodzicom. I tak też było.
- Jakoś średnio mnie interesuje, czy im przeszkadza, czy nie. - powiedziała szczerze. - Ale jakoś nie sprawiają takiego wrażenia, dopóki moje poglądy nie odbiegają bardzo od ich poglądów. W sumie akceptują moją indywidualność, za co jestem im wdzięczna. - wyjaśniła.

Uczeń Slytherinu

Z torbą przewieszoną przez ramię wszedł do Izby Pamięci, nigdy nie spotkał tu nikogo, tym razem było podobnie. Zawsze przychodził tu dla ciszy, nigdy nie przywiązywał większej wagi to tych wszystkich medali czy odznaczeń. Na parapecie rozłożył blok i ołówki. Wyglądając przez okno zaczął szkicować, miał tylko nadzieję, że tym razem nie będzie cały pobrudzony.

Allison, w wybitnie złym humorze, wbiegła do Izby. W zaciśniętej dłoni trzymała list. Lekko drżały jej wargi. Nawet nie dostrzegła obecności Javiera, najmniej ją to w tej chwili interesowało.
Zatrzymała się przy jednej z gablotek. Znalazła to, czego szukała. Potwierdzenie najgorszych obaw.
Jak oni mogli okłamywać ją tyle lat...?

Uczeń Slytherinu

Kiedy drzwi z hukiem się otworzyły mimowolnie odwrócił w tamtym kierunku głowę. Westchnął niesłyszalnie patrząc na tył głowy puchonki.
- Znów się zgubiłaś? – nim zdążył się ugryźć w język padło z jego ust pytanie, przerywające ciszę w pomieszczeniu. Ale skoro już zaczął mówić – Wielka Sala jest na parterze.

Spojrzała na niego z chęcią mordu w oczach.
- Nie zgubiłam się. - odpowiedziała krótko, siląc się na spokój. Oparła się o ścianę i wpatrywała się tępym wzrokiem w gablotkę.

Uczeń Gryffindoru

Marrisa siedząca pod ścianą od razu zauważyła przybycie nowych osób. Nawet jeśli one nie widziały przebywających tu Gryfonek.
- Dzień dobry. - powiedziała głośno i dosyć znacząco. Ich wymiana zdań nie wydawała się być przyjemna.

Uczeń Slytherinu

Wzruszył tylko ramionami, usiadł na parapecie i położył blok na kolanach. Widać było, że jest zła. Przynajmniej nie będzie zaglądać przez ramię.
- A wyglądasz jakbyś się zgubiła – poinformował ją, nie zważając na jej ton ani morderczy wzrok.

Jej mina złagodniała. Zaśmiała się krótko, słysząc słowa chłopaka.
- No widzisz. - powiedziała po czym również wzruszyła ramionami.
Dopiero teraz dostrzegła, że znajdowała się tu jeszcze Gryfonka.
- Cześć. - zwróciła się do niej z delikatnym uśmiechem.
Nie mogła przecież dzielić się z innymi swoim bólem. Tak, trzeba było to kryć w sobie.

Uczeń Slytherinu

Dopiero teraz zauważył drugą dziewczynę, jeszcze tego mu brakowało. Bo kto normalny przychodzi oglądać jakieś tam medale?
Westchnął tym razem dość głośno.
Powrócił do rysunku mając nadzieję, że ewentualna rozmowa która się może nawiązać ominie go na tyle, że będzie mógł się skupić na rysowaniu.

Uczeń Gryffindoru

Upewniając się, że Hayley nie będzie miała nic przeciwko, wstała z miejsca i podeszła bliżej dwójki nieznajomych, uśmiechając się w swój charakterystyczny sposób.
- Chyba się jeszcze nie znamy. - powiedziała w końcu. Dziwne, po tych siedmiu latach... odezwał się wredny głos w jej głowie, ale nie zwróciła na niego uwagi. - Jestem Marrisa. Marr, czy jak tam chcecie. - przedstawiła się.

Nie, z Allison raczej nie będzie miał spokoju. Usiadła na parapecie obok niego.
- Co rysujesz? - spytała, przekrzywiając głowę. Na jej twarzy błąkał się niewinny uśmiech. Cóż, musiała jakoś odreagować.
- Allison. Po prostu Allison. - przedstawiła się Gryfonce. Nie lubiła, gdy ktoś zdrabniał jej imię.

Uczeń Slytherinu

Kiedy tylko poczuł, że ktoś mu patrzy przez ramię zamknął gość głośno i szybko blok.
- Nic – powiedział krótko – Czy jak tam chcecie, w sumie dość… nietypowo. – otworzył torbę w poszukiwaniu czegoś dobrego.
- Javier, albo Deniver – wzruszył ramionami, nigdy nie przywiązywał przecież większej wagi do tego, jak ktoś do niego się zwracał.

Zsunęła się z parapetu i ponownie oparła się o ścianę, krzyżując ręce na piersiach.
- Trudno. Jakoś pogodzę się z tą niewiedzą. - powiedziała po dłużej chwili milczenia. Lekko przygryzła dolną wargę.

Uczeń Slytherinu

- Innego wyjścia nie masz… chyba, że – odchylił się do tyłu i wyjrzał przez okno, spojrzał w dół oceniając wysokość – zawsze możesz sobie skoczyć, w ramach rozrywki czy ‘nie radzenia’ sobie z tym. Mogę Ci nawet okno otworzyć.

- Dzięki za troskę. - uśmiechnęła się ironicznie. - Sama dałabym sobie radę. - mruknęła pod nosem. Zdecydowanie nie miała ochotę na rozmowy, więc zamilkła na dłuższy czas.
- Jakbyś się czuł, gdybyś się dowiedział, że byłeś oszukiwany przez całe swoje życie? - spytała nagle.