Izba Pamięci

Uczeń Hufflepuffu

- Nie, nie mam czasu. Mam potworne zaległości z przedmiotów, nic nie umiem. A o numerologii to już nie wspomnę - uśmiechnęła się. Kiedy zobaczyła, że jej palce skierowane są w stronę kieszeni popatrzyła na nią.
- Myślisz, że zaraz rzucę na ciebie Avadę ? - powiedziała ironicznie.
Przez chwilę złapała się za głowę, zaczął jej dokuczać ból.

Uczeń Slytherinu

- Numerologia? Proszę, nie wspominaj o niej. Musze zrobić jakiś portret numerologiczny, a ja nawet nie wiem co to jest – pokręciła głową. – Z innych mogłabym Ci pomóc, chociaż nie odpada wróżbiarstwo i Mugoloznawstwo. Najgorsze przedmioty, których tu uczą…
- Tak, boję się, że mnie zabijesz – powiedziała udając przestraszoną. – Już tak mam. Mało komu ufam – dodała.

Uczeń Hufflepuffu

- Nie, dam sobie radę. Dzisiaj jeszcze usiądę nad numerologią i myślę, że będzie dobrze, jak pouczę się jeszcze jedną noc. A jutro się wreszcie wyśpię - powiedziała ziewając. Usiadła pod jedną z gablot, kręciło jej się w głowie, jednak nie dawała tego po sobie poznać. Nie wiedziała co jej się dzieje, może to ta bezsenność ? Kiedy kładła się zmęczona nie mogła zasnąć - to było jej prawdziwym problemem.

Uczeń Slytherinu

- Tobie to dobrze… Ja nie mam takiej cierpliwości do lekcji. Nawet ktoś mi cos tłumaczył na ten temat, ale i tak tego nie rozumiem.
Zauważyła, że dziewczyna nie czuje się najlepiej. Zabrała palce z różdżki. Dziwne, ale wcześniej czuła się osaczona przez puchonkę.
- Moim zdaniem powinnaś się wyspać, a dopiero potem uczyć. Więcej zapamiętasz.
Chciała jeszcze coś dodać, ale zamilkła. W dormitorium może spotka tą Des i dowie się, co planuje? Warto by było spróbować… Najwyżej ślizgonka znienawidzi ją jeszcze bardziej niż przy pierwszym spotkani, ale coś za coś.

Uczeń Hufflepuffu

- W tym problem, że ja spać nie potrafię - powiedziała stukając głową w gablotę. Oczy miała lekko przekrwione, a wzrok nieco jej się pogorszył.
- Cierpię na bezsenność - przyznała się. Nagle zrobiło jej się zimno, więc ubrała sweter, który miała owinięty wokół pasa,

Uczeń Slytherinu

- To może idź do skrzydła szpitalnego? Tam Ci na pewno pomogą. Po co masz się męczyć? – sama osobiście nigdy by się tam nie wybrała.
- Wszystko w porządku? – zapytała, kiedy dziewczyna słaniała się na nogach.

Uczeń Hufflepuffu

- Chyba masz rację - powiedziała. Miała dość ciągłego siedzenia i męczenia się bez powodu. Po chwili podziękowała dziewczynie.
- W takim razie do zobaczenia - rzuciła i w ostatnim momencie odwróciła się, żeby coś powiedzieć - i przepraszam, że to tak wyszło. To nie z mojej winy - powiedziała łapiąc się za głowę.

Uczeń Slytherinu

- Pa – odpowiedziała, zanim puchonka zniknęła za drzwiami.
Sama przeszła się po raz ostatni po pomieszczeniu i oglądała gablotki. Liczyła trochę na to, że znajdzie tu jakieś znajome nazwisko. Nic z tych rzeczy. Zrezygnowana postanowiła wrócić do lochów.

Eliza otworzyła drzwi i weszła do pomieszczenia. Chciała się tu schować przed światem. A może miała nadzieję, że ktoś tu ją znajdzie? Sama już nie wiedziała czego chce. Usiadła na parapecie i w milczeniu przyglądała się pucharom w gablotach.

Uczeń Slytherinu

Andrea pojawiła się w izbie pamięci. Jak mogła sądzić, ze jako slizgonka może być lubian, może się zmienić? To raczej było nierealne. Każdy oceniał ją po szacie, po przynależności do domu. Zajrzała tu po raz kolejny. Moze teraz, kiedy poszuka dokładniej coś znajdzie?
Kiedy znalazła się za drzwiami, zobaczyłą siedząca na parapecie dziewczynę. Chciała po cichu się wymknąć na korytarz, ale dziewczyna zauważyła ją. Zrezygnowana podeszła do jednej z gablotek, nie odzywając sie ani słowem. Moze nie będzie przeszkadzać?

Eliza spojrzała uważnie na Ślizgonkę, na której twarzy malowało się zrezygnowanie.
Trochę ją to zdziwiło, ale też i zaciekawiło. Zgrabnie zsunęła się z parapetu i podeszła do brunetki.
- Hej. Elizabeth Roberts. - przedstawiła się, wyciągając w jej stronę rękę.

Uczeń Slytherinu

- Andrea Amore - podała dłoń. Nawet się lekko uśmiechnęła.
Odsunęła się od szybki.
- Co tu robisz sama? - zapytała. Ona właściwie potrzebowała samotności, aby wszystko przemyśleć. Nie była jakaś towarzyska, ale do samotników także nie należała.

Odwzajemniła uśmiech.
- Właściwie, chciałam trochę pomyśleć. - powiedziała po czym z powrotem usiadła na parapecie. - A Ty? - przekrzywiła lekko głowę.

Uczeń Slytherinu

Zamyśliła się.
- Odpocząć i poszukać czegoś o rodzinie, aby zająć czymś myśli. Nie mogę ciągle myśleć o jednym. Jeśli Ci przeszkadzam, to mogę wyjść. Wrócę tu później - powiedziała.

- Nie przeszkadzasz. Jeśli chcesz, mogę Ci pomóc. - zaoferowała się. Przeniosła wzrok w stronę gablotek. Niewykluczone, że znajdzie tam nazwiska członków i swojej rodziny.