Stacja kolejowa w Hogsmeade

Mistrz Gry

Dziewczyny pogrążone rozmową nie zauważyły, że zostały same na peronie. A wycie jednak nie ustało. Nawet można by odczuć, że kolejne było słychać z jakiegoś miejsca bliżej. Jednak trudno było stwierdzić czy oby na pewno ten głos należy do wilka.

-Świetnie.- mruknęła zirytowana. -No dalej, zjedz mnie!- rzuciła zirytowana w stronę, z której słychać było wycie. Po chwili jednak zdecydowała się dołączyć do dziewczyny i usadowiła się na gałęzi nieopodal.

Parsknęła śmiechem jednak szybko sie opanowała.
- Wybacz, ale wątpię czy takie rzeczy mówi się do wyjącego czegoś. Co zrobisz jak cię zaatakuje?- spytała chcąc sprawdzić strategię dziewczyny. Ona sama zaczęła myśleć o zaklęciu spowalniającym i Sectumsemprze.

Zamyśliła się. Po dłuższej chwili spojrzała uważnie na dziewczynę.
-Trudne pytanie. Zaklęcia nie działają na wilkołaki, więc trzeba spróbować jakieś mugolskiej taktyki.

Mugolska taktyka, ze też Melanie na to nie wpadła. Zaczęła powoli przypominać sobie zachowanie dziewczyn z letniej szkoły, do której zawsze wysyła ja matka. ,,Nie to panikary.'' stwierdziła opanowanie. Popatrzyła na gałęzie.
- Masz może sznur?- spytała rzeczowo.- Można by go przewrócić i zacząć walić kamieniami.- Gdy tylko to powiedziała stwierdziła, ze jest to niezwykle głupie. Przewrócić wilkołaka, a potem walić go kamieniami i gałęziami.- Potem by przywołało się patronusa, żeby kogoś powiadomił.

[Mistrzu Gry, do dzieła! Smile

]

Uśmiechnęła się na słowa dziewczyny.
-Oryginalne.- skomentowała. Próbowała sobie przypomnieć, co czytała na temat wilkołaków.
-Z tego co mi wiadomo, wilkołaki są uczulone na srebro...i na ogień.-dodała po czym wyjęła różdżkę.
-Przynajmniej je odstraszymy. Będziemy miały trochę czasu, by uciec.- spojrzała na dziewczynę, ciekawa jej reakcji.

Melanie sięgnęła po srebrny łańcuszek.
- Trochę za mały co nie?- wyjęła różdżkę.
- No cóż, najwyżej go stracę - mruknęła.- Engorgio!- łańcuszek powiększył się parokrotnie, był całkiem spory. - Hmmm, może byłoby lepiej gdybym go wydłużyła.
- Ty załatw ogień- szepnęła do dziewczyny.

Spojrzała na naszyjnik.
-Słuchaj, teraz jest na tyle duży, że możemy go założyć obie. Mamy różdżki, więc z ogniem też nie będzie problemu. Z podwojoną siłą będziemy miały większe szanse.- powiedziała po czym odchyliła gałązkę, bo zobaczyć co się dzieje na dole.

Mistrz Gry

Wielki szary wilkołak wszedł powolnym krokiem na dworzec. Od dawna już wyczuł dwie osoby i chciał się zakraść. Swoimi żółtymi ślepiami dostrzegł dwie dziewczyny na jednym z drzew. Odsłonił zęby i zawarczał krótko szykując się, aby podbiec i skoczyć na drzewo.

[Pierwsze słyszę, żeby zaklęcia nie działały na wilkołaki...]

- Racja. Przygotowana? - spytała ostatni raz i złapała łańcuch jak line. - Finite.- szepnęła.- Skoro chcą się bronic jakby co, to jaki sens jest w byciu nadal niewidzialną.
- Są jakieś kamienie na dole?- ona sama niewiele widziała w ciemności. Po chwili zobaczyła wilkołaka.
- O matko. Impedimento!- wrzasnęła. Wilkołak zwolnił.- ciekaj! - krzyknęłam do dziewczyny, której imienia nawet nie znała i zeskoczyła z drzewa.

[Mistrzu Gry wcześniej nie odwołałam zaklęcia. Ja tez nie słyszałam.]

Spojrzała na dziewczynę, gdy usłyszała wycie tuż pod drzewem. Skinęła głową nic nie mówiąc. Nałożyła naszyjnik na nie obie i wysunęła przed siebie różdżkę. Była przygotowana na nagły atak wilkołaka. W jej żyłach buzowała adrenalina. Starała się zapanować nad stresem i po upływie kilkunastu sekund w miarę jej się to udało. Wpatrywała się w ciemność, czekając na to, co się wydarzy.

[ Zedytowałam posta wyżej. Więc napisz następny po tym jak Melanie zeskoczyła z drzewa. ]

Zeskoczyła tuż po niej. Skierowała różdżkę w stronę wilkołaka i wrzasnęła:
-Incendio!- strumień ognia powędrował w stronę rozwścieczonej bestii. Złapała dziewczynę za rękę i zaczęły biec.

[bd za 30 min to dokończymy]

Na chwilkę przystanęła i rzuciła łańcuchem prosto w wilkołaka. ,,Niech to co mówiła się sprawdzi!'' zaklinała w duchu Melanie.
- A tak w ogóle to jak masz na imię?- spytała będąc w biegu. Pewnie bardzo to zdziwiło Azjatka, ale Melanie to olała, była ciekawa.

Mistrz Gry

Wilkołak z wściekłością chciał się wydostać spod działania uroku, jednak czar był dobrze rzucony. Nie mógł się poruszać z normalną szybkością, gdy trafiło go kolejne zaklęcie i powiększony łańcuch, zawył przeraźliwie. Zaczął z całej siły starać się uwolnić od spowolnienia i dogonić dziewczyny, choć był już poważnie poraniony.