Ulica Główna

- No proszę, w końcu jest tu ktoś krócej ode mnie. - zaśmiała się melodyjnie. - Wiesz, jeszcze o tym nie myślałam. A Ty, masz jakieś szczególne plany? - spojrzała na niego z zaciekawieniem.

Uczeń Slytherinu

- Myślę.. - spojrzał z zastanowieniem w szare niebo. -.. że wyjechałbym do Ameryki, żeby szkolić się u najlepszych w medycynie. Potem wróciłbym i próbował się przyjąć u św. Munga na oddziale..
Tu przerwał jakby przekonując samego siebie, że może powiedzieć o jaki oddział mu chodzi.
- Psychiatrycznym. - powiedział z lekkim niesmakiem. - Chciałbym pracować z ludźmi z zaburzeniami mózgu. Chciałbym ich leczyć tak, żeby mogli wrócić do normalnego życia..

Natalie spojrzała na niego pozytywnie zaskoczona. Siłą woli powstrzymała się od otworzenia ust na całą szerokość.
- Bardzo.. szlachetnie. - skwitowała, kiwając głową z aprobatą. - Dobrze, że masz powołanie. Myślę, że Ci się uda. - uśmiechnęła się miło.

Uczeń Slytherinu

- Szlachetne? - parsknął zrezygnowany. - Chcę po prostu mieć znowu ojca. On.. jest w szpitalu właśnie na tym oddziale. Gdy matka umarła wpadł w obłęd i zabrali go tam. Gdyby wrócił to było by jak powrót do starych, dobrych czasów. Do normalności i braku marudnej ciotki na karku.
Zerknął na dziewczynę i nabrał trochę entuzjazmu.
- Ale dziękuję, że we mnie wierzysz. Postaram się jak najlepiej wykorzystać moje umiejętności, żeby pomóc też innym. - powiedział już trochę rozweselony. - A ty na naprawdę jeszcze nie wiesz co chcesz robić? Nie nasuwa ci się nic na myśl?

- Nie wiedziałam.. - spuściła wzrok. Poczuła się trochę zakłopotana, ale nie dała po sobie tego poznać.
Uśmiechnęła się, słysząc dalsze słowa Ravena.
- Naprawdę nie mam pojęcia. - przyznała.

Uczeń Slytherinu

- Nie chcesz tego powiązać z czymś w czym jesteś dobra? - zasugerował przyglądając się z uwielbieniem dziewczynie, ale tak, żeby nie poczuła się speszona. - Malarstwo? Aktorstwo? Śpiew?

Przeniosła wzrok na Ravena i uśmiechnęła się pogodnie.
- A może auror? To jest z pewnością interesujący zawód. - powiedziała, po chwili zastanowienia. Odgarnęła niesforny kosmyk włosów za ucho.

Uczeń Slytherinu

Kiwnął głową.
- To już zawsze jakaś koncepcja, pani Foster. - powiedział oficjalnym, poważnym tonem. - Czy obmyśliła już może pani innowacyjne zaklęcie na zapobieganie... zapobieganiu?

Natalie przybrała poważną minę, niczym bardzo surowy urzędnik.
- Panie Weller, to są informacje poufne. Nie mogę ich udzielać osobom nie zaangażowanym bezpośrednio w akta sprawy. - jej głos brzmiał bardzo rzeczowo. - Chyba, że będzie miał Pan mocne argumenty. - dodała po chwili.

Uczeń Slytherinu

- A jak bardzo mocnych argumentów pani potrzebuje? - wsadził ręce do kieszeni kurtki i zaczął wyciągać przeróżne przedmioty. - Dysponuję gumową kaczuszką, zieloną gumą do żucia o smaku.. e.. zaraz, zaraz.. A! Goblinowym. Nie zapomnę też poinformować panią, że w najzimniejszych lochach Hogwartu trzymam pół świniaka na specjalne okazje. Można też poprosić o dowolny argument za zamówienie.
Ktoś spostrzegawczy zauważyłby, że jego usta na sekundę wygieły się w delikatnym, tajemniczym uśmiechu, a w jego oczach pojawił się dziwny błysk.

Natalie zmarszczyła brwi, udając zamyślenie.
- Gumowa kaczuszka brzmi interesująco. Wydaje ona jakieś dźwięki? - spytała, zafascynowana. Całą siłą woli powstrzymywała śmiech.

Uczeń Slytherinu

- To zależy od woli właściciela. - odpowiedział fachowo. - Jeżeli pani zapragnęłaby, żeby szczekała, miauczała, muczała jak krowa to ona jak najszybciej spełni pani oczekiwania.
Tu uczynił pauzę i zademonstrował umiejętności kaczuszki powodując, że zaczęła wydawać dźwięki podobne do wycia syreny.
- Gdyby nauczyć ją kilku przydatych słów typu: dziękuję, dzień dobry to można by z nią nawet rozmawiać..
W tym momencie kaczka poruszyła się niebezpiecznie i wypadła mu z dłoni wyjękując z siebie słowo "O, matko kochana..".

Natalie roześmiała się.
- Chyba nie miałabym serca rozdzielać kaczuszkę z jej właścicielem. - uśmiechnęła się. Schyliła się, by podnieść gumiaka. Jej ręka na chwilę spotkała się z dłonią Ravena.
Dziewczyna cofnęła się, a na jej policzkach wykwitł rumieniec.

Uczeń Slytherinu

- Dziękuję. - powiedział odbierając od Natalie gumową kaczuszkę i chowając ją z powrotem do kieszeni kurtki.
Zauważył, że gdy ich dłonie się przypadkowo spotkały dziewczyna szybko cofnęła rękę rumieniąc się przy tym uroczo. Uśmiechnął się przyjaźnie zamykając przy tym oczy i przechylając zabawnie głowę; dając jej tym samym czas na uspokojenie emocji.

Natalie była mu wdzięczna. Przymknęła oczy i uspokoiła się. Po chwili jej policzki były zaróżowione tylko od mrozu. Delikatnie położyła rękę na ramieniu chłopaka, by dać mu znak, że może już otworzyć oczy.