Wielka Sala

Prefekt Naczelny

Rozejrzała się zaskoczona, gdy wszystko jakby ucichło. Już tak przyzwyczaiła się do muzyki którą grał zespół, że niemal przestała zwracać na nią uwagę.
Trochę się zmartwiła, że Rox wybrała pytanie, mimo, że sama zrobiła to samo. Jednak, na zadanie miała zdecydowanie więcej pomysłów.
- Jakie jest twoje największe marzenie? - zadała pytanie, które pierwsze przyszło jej na myśl.

Uczeń Hufflepuffu

-Marzenie?-zastanowiłam się-Nie potrafię teraz nic powiedzieć. Po prostu mam pustkę w głowie-wzruszyłam ramionami-Ale jak coś wymyślę, to wam powiem-zakręciłam butelką. Wypadło na Alison-Pytanie, czy zadanie?

Mistrz Gry

Gdy Rozmarzone Inferiusy przestały grać, żadna inna muzyka nie została puszczona. Uczniowie z wyczekiwaniem zaczęli spoglądać w stronę nauczycieli, aby Ci puścili muzykę z gramofonów. Po chwili jednak, ku zdziwieniu wszystkich, na scenę wszedł dyrektor szkoły, profesor Hampson. Zebrani skrzywili się, domyślając, że zapewne chce oświadczyć, że już koniec zabawy. Mężczyzna przyłożył różdżkę do gardła i wypowiedział zaklęcie „Sonorus”.
- Proszę o ciszę. – Powiedział zdecydowanym, donośnym głosem, spoglądając na zebranych uczniów.

Uczeń Hufflepuffu

Oderwałam się na chwilę od gry i spojrzałam w stronę dyrektora. Skrzywiłam się. Właśnie miałam dać okrutne zadanie Alison.
-Kur*e, że akurat teraz-szepnęłam do krukonki.

Uczeń Ravenclawu

Zaintrygowana Vivien odwróciła się w stronę dyrektora. Na sali panowała nienaturalna cisza. Butelka poruszała się jeszcze przez chwilę, ale nikt nie zwracał już na nią uwagę. Viv westchnęła, nie przepadała za przemowami dyrektora. Kojarzyły jej się nudą, monotonią i odwlekaniem od zaczęcia jedzenia, szczególnie w przypadku pierwszego dnia szkoły. Mimo wszystko wlepiła wzrok w dyrektora.

Uczeń Hufflepuffu

Cass odwróciła gwałtownie głowę, czego później długo żałowała. Czyżby nauczyciele przestali się naradzać? Zmarszczyła nosek, patrząc na dyrektora. Czuła do niego szacunek, ze wględu na posadę oraz wiek. Zapewne miał wiele przygód, którymi mógłby się nie jednemu pochwalić. Chciała poznać go, aby mieć kontakt taki jak miał Harry Potter z Dumbledorem. Posiadała potrzebę poznawania ludzi. Przechyliła lekko głowę w prawą stronę i uciszyła śmiejące się dziewczyny z 4 klasy, łypajac na niego groźnie.

Prefekt Naczelny

Effie gdy tylko usłyszała głos dyrektora obróciła się w stronę sceny. Trochę zaskoczona faktem, że na imprezie przemawia on, a nie vice dyrektor, wstała z ziemi, aby lepiej widzieć. Rozejrzała się jeszcze po sali, wszyscy wpatrywali się w dyrektora z oczekiwaniem. Przeniosła więc ponownie wzrok na niego, oczekując dalszego ciągu przemowy.

Mistrz Gry

Gdy w WS zaległa już zupełna cisza, na którą nie trzeba było długo czekać, dyrektor przemówił:
- Niestety jesteśmy zmuszeni przerwać już waszą zabawę – w sali słychać było narzekanie uczniów. Dyrektor jednak kontynuował. – Dzisiejszego wieczoru, na błoniach miał miejsce tragiczny wypadek. Uczeń Gryffindoru z piątej klasy został poważnie zaatakowany. Nasz nauczyciel ONMS gdy tylko to dostrzegł przybiegł z pomocą. Jednak ucznia pogryzł wilkołak. W stanie ciężkim trafił do szpitala św. Munga. – Powiedział poważnym głosem, przez chwilę dokładnie przyglądał się uczniom. – Nie wiemy jak się tu dostał, jednak jest to już drugi wilkołak w ostatnim czasie na tym terenie. Upominam uczniów, aby nie opuszczali zamku po zmierzchu, gdyż może się to zakończyć tragicznie. Teraz proszę, abyście rozeszli się do waszych dormitoriów – powiedział po czym przyłożył różdżkę do gardła i wyszeptał przeciw zaklęcie „Quietus”, a następnie zszedł ze sceny.

Uczeń Hufflepuffu

Cass otwierały się coraz szerzej oczy.
- Wikołak? Wow...- jęknęła, spoglądajac na uczniów. Jeśli trafił do Munga, musiało to być coś naprawdę strasznego. Zapewne piątoklasiste przestraszył, ten nie wiedział, jakiego zaklęcia użyć. Westchnęła. Sama zaczęła rozmyślać nad formułą zaklęcia.

Uczeń Hufflepuffu

Jęknęłam cicho. Nie chciało mi się kończyć zabawy
-Może się przeniesiemy gdzie indziej?-szepnęłam do reszty graczy. W myślach zaczęłam szukać odpowiedniego miejsca na dalszą grę.

Uczeń Ravenclawu

Zaskoczona i zdezorientowana Vivien na chwilę zamarła. W tym czasie przerażeni pierwszo-, drugo- i trzecioklasiści zaczęli robić zamieszanie. Dziewczynki krzyczały, inni biegli do swoich dormitoriów, a prefekci i nauczyciele próbowali uspokoić cały rozgardiasz. Starsi uczniowie zebrali się w kupki i szeptem omawiali zaistniałą sytuację, albo bez słowa wychodzili z WS. Viv nie miała ochoty już grać w butelkę. Podeszła do Bell, męczącej się z jakimiś uczniami.
- Wracamy do dormitorium?

Uczeń Hufflepuffu

Widząc brak chętnych na dalszą grę wstałam, wzięłam ze stołu pełną jeszcze butelkę piwa kremowego:
-To cześć-uśmiechnęłam się i poszłam w stronę dormitorium.

Prefekt Naczelny

Zdziwiona słuchała słów dyrektora. Jeśli przez pogryzienie trafił do Munga, na dodatek jest w stanie tragicznym, to czy w ogóle z tego wyjdzie - zastanawiała się w myślach. Zamyśliła się zastanawiając o którego piątoklasistę mogło chodzić i skąd te wilkołaki. Gdy dyrektor zszedł ze sceny przypomniała sobie o swoich obowiązkach, odwróciła się w stronę uczniów ze Slytherinu.
- Zabawa już skończona, do dormitoriów - oświadczyła, czekając, aż osoby z młodszych klas się pozbierają. Była dość rozkojarzona w myślach zastanawiała się nad tym co się stało.

Uczeń Hufflepuffu

Cass spojrzała na zebranych. Całkowity haos panował w Wielkiej Sali. Zwracajac uwagę młodszym uczniom, aby się tak nie pchali, jakimś cudem wyszła na korytarz. Już chciała iść w stronę podziemii, lecz zawachała się na chwilę. Pomyślała, że odwiedzi nauczyciela, który zapewne przybliży jej zaistniałą sytuację i może zdradzi jak się bronić. Uznała, że jest to lepsza forma pozyskania sytuacji niż siedzenie w bibliotece. Niezauważona zmieniła kierunek podróży.

Otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia, gdy usłyszała co powiedzał dyrektor. Nie uzyskując odpowiedzi od swojej rozmówczyni wstała i spojrzała wyczekująco na Reginę.
- Idziesz? - spytała. Gryfonka siedziała jak w transie.
- Ok, ja idę. - zerknęła na Reginę. Jednak ta dalej siedziała bez ruchu.
- Cześć! - powiedziała i opuściła wielką salę.