Klasa do Obrony Przed Czarną Magią

Nauczyciel

- Dobrze. Udało wam się, pomimo małego spóźnienia panny Glau i wyraźnego zdenerwowania panny Amore. W całym tym słowotoku znalazło się kilka argumentów, które faktycznie można brać pod uwagę - skierował spojrzenie na drugą parę, unosząc w nieco złośliwym uśmiechu kąciki ust. - Papillon, Aładin, proszę przedstawić mi wasze argumenty.

Prefekt Slytherinu

Narciss spojrzał na Gabrielle i ukradkiem szturchnął ją delikatnie w ramie. Nie chciał odzywać się pierwszy, tym bardziej, że nie miał najmniejszego pojęcia w tym temacie. Tak naprawdę nawet nie wiedział wszystkiego na temat Voldemorta i tego, co działo się wówczas w świecie czarodziei.
- Będziesz mówić...? - szepnął cichutko.

Uczeń Ravenclawu

No to już po nas - pomyślała Gabrielle. Trudno, teraz albo nigdy.
- Uważam, że Czarny Pan powinien żyć. Nie wiemy dokładnie, co myślał w danym momencie. Tylko on znał siebie samego i znał motywy swojego postępowania. A poniekąd on był już skazany na takie, a nie inne działanie. Dzieciństwo musiał spędzić w jednym z najgorszych domów dziecka. Matka, jakże słaba, zmarła zaraz po porodzie. Ojciec wyparł się go i udawał, że nie istniał. Był bogatym i zadufanym w sobie szlachcicem, który myślał, że może mieć, kogo chce - zaczęła. Może nie mówiła do końca na temat, ale zawsze coś.
- Wiele cech charakteru Czarny Pan odziedziczył po swoim dziadku, Marvolo Gauncie, który także uważał, że czarodzieje czystej krwi powinni panować nad mugolami i czarodziejami nieczystej krwi. Ponadto był potomkiem Slytherina, co także rzutowało na to, jaki był Czarny Pan. A wychowywanie w sierocińcu nauczyło go, że musi walczyć o swoje bardziej, niż ktokolwiek inny. Był on wielokrotnie tam poniżany - słowa płynęły jej gładko z ust.
- Musiał wielokrotnie korzystać z rzeczy używanych, podczas gdy wiele osób należących do Slytherinu miało wszystko, co tylko sobie zażyczyli. To też było poniżające. Trzeba także dodać, że ambicja w byciu najlepszym nie jest niczym złym - teraz już trochę zaprzeczała swoim poglądom, ale co zrobić.
- Ponadto sporo zabitych ludzi mogło się do niego przyłączyć, wtedy byłoby mniej ofiar. Zresztą, ci, którzy służyli Czarnemu Panu, wybierali tą służbę dobrowolnie. Nikt ich do tego nie zmuszał. Regulusa Blacka czy Severusa Snape'a też nie - tu przerwała, by odetchnąć.

Prefekt Slytherinu

Wstał szybko z ławki, zanim Salvatore zakończył by ich przemówienie.
- Chciałbym jeszcze dodać, że każde serce pokryte lodem zasługuje na dużo ciepła i zrozumienia. Tego z pewnością brakowało Czarnemu Panu i wielką niesprawiedliwością jest, że nikt nie okazał mu tych uczuć.

Wypowiedział te słowa z takim przejęciem i oddaniem, że nie sposób było pomyśleć, iż Narciss sobie żartuje. Tak zresztą też nie było.
Spojrzał intensywnie na nauczyciela, starajac się znaleźć w jego spojrzeniu coś innego, niż chłodna chęć mordu.

Nauczyciel

Musiał odwrócić głowę, by nie było widać uśmiechu, który cisnął mu się na twarz.
Ten Aładin chwilami był tak głupi, że aż zabawny. "Serce pokryte lodem". Z zaciśniętymi zębami (byle tylko się nie uśmiechnąć) spojrzał na Gabrielle i Narcissa.
- Dziękuję za wypowiedzi - wycedził niechętnie - Możecie usiąść. Obie wypowiedzi, za i przeciw, zawierały wiele argumentów. Wyjątkowo muszę przyznać, że macie choć nikłe pojęcie w tym temacie. Choć wiedzą o Voldemorcie nijak nie uratuje wam życia w razie zagrożenia, to jest to dobrym początkiem. Ponieważ jednak jest już późno, ocenę przedstawie wam dopiero na następnej lekcji.

Uczeń Ravenclawu

Gabrielle usiadła pospiesznie, pociągając za sobą Narcissa. Czuła, że może nie jest tak źle. Jednak nie okazywała zbędnych uczuć. W końcu przydało się na coś te jej czytanie książek, jej żywe zainteresowanie historią.

Prefekt Slytherinu

Narciss usiadł od razu, pakując do torby szybko wszystko, co miał na ławce. Najwyraźniej nie było tym razem pracy domowej, co bardzo go cieszyło.
Po chwili wyprostował się i czekał, aż wszyscy wyjdą. Rozmowa z nauczycielem z pewnością nie będzie wyglądać tak, jak Narciss by chciał.
Wydął niezadowolony wargi.

Uczeń Slytherinu

- Musi nam się to na coś przydać, skoro się o tym uczymy. Nie omawiałby profesor tego na lekcji, gdyby był to temat bez znaczenia - powiedziała, kiedy Gabrielle i Narciss skońćzyli swoją przemowę.
Spakowała rzeczy do torby, gniotąc w dłoni pergamin z 'praca domową'.

Nauczyciel

- Czy długo mam jeszcze czekać, aż wyjdziecie? - spojrzał na uczennice, które wyraźnie nie spieszyły się do opuszczenia klasy. - Już dawno powinienem być w swoim gabinecie, więc bądźcie tak łaskawe i pospieszcie się.

Zerknął na Narcissa. Rozmowa z nim nie była czymś, na co miał teraz ochotę. Tym bardziej, że prawdopodobnie chłopak znów będzie próbował swoich nudnych prób czegokolwiek i jakkkolwiek to nazwać.

Uczeń Slytherinu

Cudownie, zostałą po raz kolejny zignorowana. Prychnęła cicho, podnosząc się z miejsca.
- Do widzenia - pożegnała się, wychodząc z ławki. Minęła wszystkich i znalazła się za drzwiami na korytarzu. Nareszcie wróci do dormitorium...

Uczeń Ravenclawu

Spakowała szybko swoje rzeczy do torby. Wstała z ławki i skierowała się ku wyjściu.
- Do widzenia, panie profesorze - powiedziała dosyć cicho, wręcz szeptem. Wyszła z sali i skierowała się ku wieży Ravenclawu.

Uczeń Slytherinu

Wstała z opuściła salę z mieszanymi uczuciami. Chwyciła tylko jeszcze torbę z książkami i pergaminami, która dziś się jej nie przydała. Szła powoli przez korytarze Hogwartu, kierując się w stronę lochów.