Salon Wspólny

Uczeń Gryffindoru

Do salonu weszła puchonka. Jej gest nie przeraził Blair, wręcz przeciwnie. Po lekcjach trzeba się rozerwać. Położyła książkę gdzieś obok siebie.
- Heja - powiedziała sympatycznie - Jestem Blair.
Dziewczyna wydawała się być wesoła.

Uczeń Hufflepuffu

Uśmiechnęłą się szeroko. Uwielbiała towarzystwo ludzi, nawet jak byli niemili. Każdy ma przecież jakieś zalety.
- Jestem Wendy Toy- powiedziała swoim delikatnym głosikiem, lustrując dziewczynę wzrokiem. Otworzyła szeroko oczy, o ile to było w ogóle możliwe- Ojej! Jaki masz duży dekolt i ogromne piersi! Nie kusisz tym zbytnio męską część Hogwartu? Ja również mam duże, ale je skrzętnie zakrywam. Kiedy czuję na sobie spojrzenia innych, sądzę, że jestem naga.
Mówiąc to pokazała na swoją niezwykle wzorzystą, aczkolwiek zakrywającą wszystko bluzkę.

Uczeń Gryffindoru

Roześmiała się. Trochę luzu.
- Może i tak, taki jeden chłopak na transmutacji wyznał mi miłość - wywróciła oczami - ale w zasadzie ja go nie znam. No ale trudno. Ma się jedno życie i trzeba szaleć. W zasadzie to nie znam tu sporej części osób, co w moim przypadku powinno być co najmniej dziwne.

Uczeń Hufflepuffu

Pokwiała ze zrozumieniem głową z poważną miną.
- Ma się jedno życia- potwierdziła. Co prawda ona miała teoretycznie dwa, ale w końcu sama o tym nie wiedziała.
- Co masz na myśli, mówiąc "trzeba szaleć", cycata piękność?- zapytała przekrzywiając głowę. W końcu wciąż nie znała jej imienia.

Uczeń Gryffindoru

- A bo ja wiem? Już pewna osoba chyba wzięła mnie za wariatkę, bo się nie boję zjedzenia przez smoka. A opieka nad smokiem chyba jest w pewnym stopniu szaleństwem - wzruszyła ramionami - ale i tak smoki są spoko. I ptaszniki.
Na samą myśl o tym ostatnim miała ochotę się zaśmiać. Przypomniała sobie reakcje tamtych dziewczyn na widok pajączka.

Uczeń Hufflepuffu

- Te stworzenia są bardzo niebezpieczne- powiedziała kiwajac głową- Już rozumiem co masz na myśli, mówiąc "szaleć", myślałam, że masz na myśli stosunki z chłopcami- dodała całkiem poważnym tonem, delikatnie pokazując zgrabnym palcem na jej dekolt.

Uczeń Gryffindoru

Usiadł przy stoliku i rozsiadł się na pufie. Z Wielkiej Sali przyniósł sobie kremowe piwo, teraz nietknięte leżało na stoliku, a sam David śledził treść swojej jakże interesującej książki. Czasami przerywał czytanie i spoglądał zza książki czy ktoś nowy nie doszedł. Zwykle wolny czas spędzał z przyjaciółmi, teraz jakoś nie miał na to ochoty. Patrzał po innych czy może ktoś nie chciałby z nim porozmawiać, ale jak na razie nie wyglądało na to by ktoś taki był.

Prefekt Slytherinu

Miał dość pałętania się od klasy do klasy, tym bardziej w samotności. Minął drugi tydzień, a on wciąż mijał wszystkich szerokim łukiem. Słyszął jednak, że niektórzy warci są zainteresowania. Szczególnie zainteresowania w typie dość szczególnym, tak bardzo umiłowanym przez Księcia. Wszedł do wspólnego salonu, po raz pierwszy w ciągu wszystkich lat, jakie spędził w Hogwarcie. Bezszelestwie pojawił się, nie zwracajac na siebie uwagi - przynajmniej nie obscenicznym trzaskaniem drzwiami. Bo nie można jego stroju uznać za jeden z tych nierzucajacych się w oczy. Jak zwykle bowiem Narciss wystrojony był w liczne koronki, falbanki i biżuterie.

Ach, więc plotki były prawdziwe. Uśmiechnął się do siebie, podchodząc do gryfona, którego nie miał jeszcze okazji poznać. Czytał książki, lub tylko próbował, bo co chwilę zerkał na innych.
- Samotny? - zapytał cicho tuż nad jego uchem, uśmiechając się.

Uczeń Gryffindoru

Tłok i hałas, jaki panował w salonie, sprawił, że pojawienie się Ślizgona było wręcz niezauważalne. Gdy David czytał kolejną strone, podszedł do niego.
- Tak... - odpowiedział, lekko się wahając. Po chwili ocknął się i automatycznie przedstawił - David.
Po czym podał mu rękę.

Uczeń Ravenclawu

Pierwszy raz miała okazję tu być. Gdy weszła, zobaczyła ciepłe i przytulne miejsce. Ujrzała także dwie osoby. Była średnio zadowolona, no ale... Będzie miła.
Usiadła na jednym z foteli.
- Witajcie - przywitała się.
- Gabrielle - zreflektowała się. Nie znała wszakże tego bruneta.

Prefekt Slytherinu

Uśmiechnął się miło do chłopaka, podajac mu rękę. Swoim zwyczajem jednak dłoń podał wierzchem do góry, jak do pocałunku. Na szczęście w porę zreflektował się i zwyczajnie, wedle panujących wzorców, przywitał się z Davidem.
- Narciss Aleksiejewicz Aładin, do usług - zamruczał zadowolony, uważnie przyglądajac się swojej nowej ofierze. Ostatnimi czasy zachowywał sie jak nie "on". Oczywiście w rozumowaniu zewnętrznym, bo o innym nie możnabyło nawet mówić. Już chciał kontynuuować, kiedy nagle pojawiła się Gabrielle. Nie kto inny, jak krukonka, która na sam widok Narcissa wydaje się gęstnieć i pokrywać się lodem.
- Witaj, Słodka Gab - spojrzał na nią przymilnie.

Uczeń Gryffindoru

Po chwili podeszła do nich czarnowłosa krukonka. Hm.
- A więc Gabrielle? Miło mi. - powiedział i przesłał Narcyzowi spojrzenie rodzaju 'HELP!'.

Uczeń Ravenclawu

- Miło mi - odpowiedziała miło, jednak zauważyła spojrzenie Davida. Nie była tu mile widziana. Jak wszędzie. Była niechciana i niezauważana. No ale cóż, bywa... Gabrielle przyzwyczaiła się już, jednak nie było jej łatwo.
- Witaj, mój drogi - przywitała się powtórnie z Narcissem. Znowu się spotykali. Ciekawe, co przyniesie to spotkanie.

Prefekt Slytherinu

Uniósł brwi rozbawiony, dostrzegając spojrzenie chłopaka. Czyżby słyszał jakieś pogłoski na temat Gabrielle, że tak bardzo chciałby się od niej uwolnić? To dość dziwne, w końcu o ile się orientował, Gabrielle nie miała ani jednej negatywnej opinii wśród reszty rówieśników. Pochylił się nad Davidem, spoglądając na jego twarz z bardzo bliskiej odległości. Zresztą zajął miejsce na sąsiedniej pufie, tak blisko, jak mógł.
- Chwilami mam wrażenie, że mnie unikasz, Gabrielle... to chyba nie przez nasze dawne nieporozumienia? - uśmiechnął się dość nieprzyjemnie, po chwili spoglądając na Davida... i ukratkiem puszczając mu oczko.

Uczeń Gryffindoru

Na chwilę uniósł brew, na widok poczynań Narcyza, zaraz jednak przesunął swoje spojrzenie na Gabrielle.
- Ee... mm. Hmm - rozmowa z kimś kto mu się podoba, przerastała go, całkowicie - jakoś nigdy cię nie widziałem. Na czy, nie że ... no wiesz.
Postanowił zamilknąć. W jego głowie huczało i szumiało. Biedny David, niezdolny do rozmowy, zaczynał tracić orientację, a co gorsze - świadomość. Po chwili jednak, obudził się i uśmiechnął najszczerzej jak umiał do swoich nowych znajomych.