Peron 9 i 3/4

Prefekt Naczelny

Aby dostać się na ten peron znajdujący się na wielkim dworcu w północnym Londynie, należy przejść przez barierkę oddzielającą perony. To właśnie z tego peronu odjeżdża pociąg wożący uczniów do Hogwartu. Na peronie zwykle można spotkać różnych czarodziei.

Uczeń Ravenclawu

Przyjechałyśmy pociągiem z Hogsmead na peron 9 i 3/4 . Wysiadłyśmy i rozejrzałyśmy się. Zawsze, gdy tu byłam, wracały wspomnienia, gdy pierwszy raz wsiadałam do tego pociągu. Uśmiechnęłam się sama do siebie.
- To co, idziemy na zakupy - powiedziałam zacierając ręce

Uczeń Hufflepuffu

Wyskoczyłam z pociągu
- Najpierw idziemy wypić kawę - zadecydowałam - Bo Bell zaraz zaśnie - zaśmiałam się - Bell, co tak cicho siedzisz?

Prefekt Naczelny

- A czemu mam nie siedzieć cicho? - warknęła i spojrzała na Rox. - Ależ, energia wprost mnie rozsadza, nie widać? Ale możemy iść na gorącą czekoladę.
Poszła w stronę barierki, żeby przejść do Londynu.

Uczeń Hufflepuffu

Poszłam za Bell ciągnąc Alison za sobą. Trochę zdziwiło mnie zachowanie Bell, ale postanowiłam to przemilczeć
- Gdzie jest jakaś kawiarnia? - spytałam po chwili.

Prefekt Naczelny

- Nie wiem. Pewnie na Pokątnej. Chodźmy do Lodziarni, tam na pewno będzie. Pozostaje tylko problem, jak tam dojdziemy... - otworzyła torbę i przez jakiś czas czegoś w niej szukała. - Ha, mam mapę. Więc... to nawet nie jest tak daleko, dziś może dojdziemy. Jeśli się pośpieszymy, nawet w pół godziny. Najpierw musimy wyjść na Euston Road - powiedziała, patrząc na mapę.

Uczeń Hufflepuffu

Spojrzałam na mapę
- Pół godziny? - powiedziałam, żeby się upewnić. Na szczęście założyłam wygodne buty. Wyszłyśmy z peronu.

Prefekt Naczelny

- Tak, pół godziny, to chyba nie tak długo, co?
Wyszły na peron, teraz pełen ludzi. Jakoś udało im się przecisnąć do wyjścia i stanęły przed ogromnymi drzwiami peronu. Bell popatrzyła na tabliczkę z nazwą ulicy.
- Skoro to jest Pancras Road, to Euston musi być tam - wskazała w lewo. Już stąd można było zobaczyć ruchliwe skrzyżowanie. - Musimy tam skręcić w lewo, a potem w drugą też w lewo czyli... - przyjrzała się nazwie. - Judd Street.

Lena czekała aż się ściemni i zawędrowała na peron taszcząc za sobą walizkę. Trudno, kolejny etap w jej życiu skończył się, nim na dobre zdążył się zacząć. Ze smutkiem spojrzała na szkołę po czym skierowała się w stronę nadjeżdżającego pociągu. Obowiązki wzywają. Ojciec dziewczyny dostał awans, co wiązało się z przeprowadzką. Lena westchnęła z żalem po czym zniknęła w jednym z przedziałów i odjechała.

Selena gdy przyjechała do Londynu zadowolona wzięła walizkę i wysiadła. - Jestem już w Londynie - powiedziała do siebie zadowolona. - Teraz tylko dojść do domu - pomyślała. Dziewczyna szybko zabrała walizkę i poszła pewnym krokiem w stronę ulicy Pokątnej.

Prefekt Naczelny

- Taa - mruknęła do Bell gdy szły już korytarzem pociągu. Gdy tylko wyszły z pociągu, dobiegło ich chłodne powietrze. Effie wraz z Bell przepchały się przez tłum uczniów, w końcu było ich całkiem sporo. Eff zaczęła się rozglądać dookoła za swoją matką, która gdzieś tu powinna już na nią czekać.

Selena po odwiedzinach u taty postanawia wrócić do Hogwartu. Tak więc bierze walizki i idzie na peron 9 i 3/4. Wsiada do zatłoczonego pociągu i szuka wolnego miejsca. - O! Jest pusty przedział. - mówi sama do siebie znajdując nareszcie miejsce.

Prefekt Naczelny

- O, patrz, tam moja mama stoi! - wskazała Effie w tumie kobietę, o niemal identycznych włosach jak miała. - To ja już pójdę... Poradzisz sobie, prawda?
Uściskała siostrę na pożegnanie i tyle jej było.

Prefekt Naczelny

- Jasne, do zobaczenia - powiedziała do siostry nim ta odeszła i ruszyła ze swoim kufrem w ręku w stronę swojej matki. Przywitała się z nią i na nic nie czekając, chwilę później obie teleportowały się wprost do Dorset.

Uczeń Slytherinu

Pociąg zatrzymał się na peronie, z charakterystycznym hukiem. Spośród oparów dymu wyłoniła się wysoka dziewczyna. Panna Parker we własnej osobie. Przez chwilę obserwowały skrzaty, które w milczeniu zajęły się jej walizką. Skinęła lekko głową w ich stronę po czym rozejrzała się. No tak, o tej porze widoczność miała znacznie ograniczoną. Kierując się po części drogowskazami, a po części czystą intuicją, ruszyła w stronę szkoły. Witaj przygodo!