Korytarz na I piętrze

Prefekt Naczelny

Korytarz na pierwszym piętrze jest chyba najbardziej oświetlony ze wszystkich. Wszystko dzięki ogromnym oknom przez które wpada światło słoneczne, a także jasnym, niemalże żółtym ścianom. Na samym końcu znajdują się spore drzwi wykonane z ciemnego drewna. Prowadzą do Skrzydła Szpitalnego, miejsca przez uczniów dość często, mimo ze niechętnie, odwiedzanego.

Uczeń Slytherinu

Wyszedł zaraz za Juliette na korytarz, posłał kilka niemiłych słów trójce uczniów na których wpadł, uznał, że to musi być wina po czym podszedł bliżej okna.
- Wiesz, że jeżeli nie miałem racji i masz ją skręconą to może się to źle skończyć? – spytał uśmiechając się głupio.

Uczeń Slytherinu

Zmierzwiła jego włosy, głównie dlatego, że wiedziała jak tego nie lubił.
- Trudno, pociągnę Cię do odpowiedzialności karnej. - powiedziała z miną niewiniątka.
- Uwierz mi, jeśli jednak coś mi się stało, to nie chciałbyś się spotkać z moimi rodzicami. - uśmiechnęła się słodko, z satysfakcją w oczach.

Uczeń Slytherinu

- Co Ty robisz? – dosunął się i zaczął poprawiać włosy, stanął przodem do lustra licząc na to, że w takim odbiciu będzie mógł się zobaczyć. – Nigdy więcej tego nie rób. – dodał.
- Już się przestraszyłem, uciekłem na drugi koniec zamku! – wywrócił oczami i skrzyżował dłonie.

Uczeń Slytherinu

- Ach, żebyś widział swoją minę. Ach, moje włosy.. - zaczęła lamentować teatralnie.
- Nie, nie odbierzesz mi tej przyjemności. - powiedziała, również krzyżując ręce. - A co do moich rodziców, nawet ucieczka na drugi koniec zamku Ci nie pomoże. - ostrzegła. - Chyba, że będziesz miał u mnie dobrą rekomendację, na co na razie się nie zanosi.

Uczeń Slytherinu

Oparł się rękami o parapet i przybliżył głowę do szyby.
- Hmmm dlaczego ‘straszysz’ mnie akurat rodzicami? Sama nie podołałabyś temu? – spytał nie przerywając patrzenia za okno – Czy oprócz zmierzwienia mi włosów nie masz pomysłów na uprzykrzenie mi życia?

Uczeń Slytherinu

- Mam. I to takie pomysły, o których Ci się nawet nie śniło. - zakomunikowała mu, zadzierając do góry głowę.
O dziwo, zaczęła coraz mniej odczuwać ból.

Uczeń Slytherinu

- Chyba zacznę się bać – ziewnął zakrywając usta dłonią. Zaczął obijać z nudów kolczykiem o zęby patrząc na Juliette spod przymkniętych powiek.
- Idę do wielkiej Sali, zgłodniałem. – odwrócił się i zaczął iść w tamtym kierunku – Idziesz? – odwrócił się i spojrzał na dziewczynę.

Uczeń Slytherinu

Zmarszczyła lekko brwi, zastanawiając się nad odpowiedzią.
- A, idę, idę. - machnęła ręką po czym udała się za chłopakiem. - I nie bawi się tym kolczykiem, irytuje mnie to. - szepnęła mu prosto do ucha po czym ruszyła w stronę schodów.

Uczeń Slytherinu

- Och wybacz, nie będę więcej – mruknął nie przerywając wykonywanej czynności, można nawet było słyszeć mocniej obijający się metal o zęby.
- Mam nadzieję, że będzie coś dobrego. Zgłodniałem przez to skrzydło szpitalne – zaczął marudzić, schodząc po schodach.

Uczeń Slytherinu

- Grrrr... - syknęła po czym ponownie zmierzwiła jego włosy. - Naprawdę aż tak bardzo lubisz mnie wkurzać? - spytała z wyrzutem, idąc obok niego.
- W Wielkiej Sali zawsze jest coś dobrego.

Uczeń Gryffindoru

Uśmiechnął się do siebie delikatnie. A więc dziewczyna udała się za nim... W głębi duszy szczerze się cieszył, że okazała jakże rzadką w tych czasach empatię. Okazał jednak dość rozsądku by nie odwrócić się na pięcie i podziękować. Kącik jego ust drgnął delikatnie, gdy pomyślał, że ktokolwiek mógłby okazać się na tyle głupi i bezmyślny.
Biegł przed siebie, a ranny chłopak stracił już tyle krwi, że patrząc na niego miało się wrażenie ,iż najzwyczajniej w świecie wyzionął ducha. Kości opinały policzki, a Nathanielowi natychmiast przyszło do głowy nieprzyjemne określenie; imperius. A tak w ogóle to co u licha stało się temu chłopakowi? Przechadzał się po korytarzu siódmego piętra i nagle zaczął się wykrwawiać!? Tsa... całkiem możliwe. Czy staczał z kimś pojedynek? Może przypadkowo powiedział coś nieodpowiedniego, a różdżka jedynie posłusznie zareagowała? Nigdy wcześniej nie widział tego chłopaka, ale był on dość wysoki i szczupły. Nie wyglądał na jakąś wyjątkową łamagę. Gdy schody skończyły się, rozejrzał się nerwowo na około.
- Gdzie teraz, Blair?

Uczeń Gryffindoru

No bez przesady, wiadomo przecież, że tak na serio to by nie walnęła głową.
Przecież nie była aż tak głupia, żeby nie zwracać uwagi na cierpienie kogoś innego. Bo raczej niezbyt fajnie byłoby znaleźć się w takiej samej sytuacji.
Kompletnie zapomniała o tym, że w Hogwarcie niezbyt często zdarzają się przypadki, że ktoś wykrwawia się na korytarzu. Sorry, ale to nie horror.
W końcu z myśli wyrwało ją kolejne pytanie.
- Eee... - rozejrzała się po wielu drzwiach na korytarzu, by znaleźć te największe - Tu! - wskazała na duże drewniane wejście.